“ครับ” อารอนรีบหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก คิดว่าปรียาภัทรยอมเปลี่ยนใจ
“นี่ค่ะคีย์การ์ดของคุณ” อารอนหน้าเจื่อนลงมองสิ่งที่เธอยื่นมาให้เขาไม่ยอมรับมันไว้ จนปรียาภัทรต้องยัดใส่มือ
“แล้วก็ขอกุญแจห้องฉันที่คุณมีด้วยค่ะ” ฝ่ามือเล็กแบออกเพื่อขอสิ่งที่ต้องการ แต่อารอนยังคงนิ่ง
“ขอกุญแจด้วยค่ะ” ปรียาภัทรย้ำ อารอนจำต้องยื่นมันให้เธออย่างไม่เต็มใจ
“ฮันนี่” อารอนเรียกเธออย่างอ่อนใจ ถึงเขาจะไม่ได้รักเธอ แต่เขาก็ไม่อยากให้แบบนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ปรียาภัทรเอ่ยลา อารอนรับรู้ได้ว่าเขาควรจะต้องไปสักที
ลับหลังร่างสูง แผ่นหลังบอบบางที่พิงกับประตูไม้สีขาวค่อยๆ ทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง เรียวแขนกลมกลึงโอบกอดตัวเองเอาไว้ในท่าชันเข่า น้ำใสๆ ที่สะกดกลั้นเอาไว้ไหลอาบแก้มนวลอย่างไม่ขาดสาย รวมถึงเสียงสะอื้นนั่นก็ด้วย กี่ครั้งแล้วนะที่เธอต้องเสียน้ำตาให้กับผู้ชายที่ชื่ออารอน เรมี่
