“หนูจะแวะไปหาจอห์นนี่ค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ดีแล้วลูก…ไปเถอะ จอห์นนี่คงดีใจที่ได้พบลูก”
ฝานถินารีบสนับสนุน หล่อนแอบเอาใจช่วยตลอดมา อยากให้แอลลี่แต่งงานกับจอห์นนี่ไปเสียที บางครั้งการมีครอบครัวอาจทำให้แอลลี่คิดถึงการตั้งรกรากอยู่เวียดนาม ไม่ใช่ปล่อยชีวิตให้ล่องลอยไปกับโชคชะตาที่กำลังชักพาไปสู่การแก้แค้นอย่างเช่นทุกวันนี้
เมื่อเสียงฝีเท้าของลูกสาวย่ำหายไปที่หน้าประตู ฝานถินาก้าวเนิบช้า ใช้มือคลำฝาผนังจนพาตัวเองเข้ามาอยู่ภายในห้องอันเงียบสงัด
หล่อนปิดประตูแล้วลงกลอน ตั้งใจจะขังตัวเองอยู่ในห้องมืดๆ สักพัก ด้วยรู้สึกหัวใจหายวาบไปกับเรื่องที่สนทนากับลูกสาวเมื่อครู่ ตกใจจนขาแข้งทั้งสองข้างอ่อนแรง มือเบาหวิว ค่อยๆ ทรุดร่างอ่อนล้านั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมซึ่งจดจำตำแหน่งของมันได้เป็นอย่างดี
ศีรษะข้างหนึ่งของฝานถินาเอนซบอยู่กับผนังห้อง สองมือกุมประสานกันแน่นอยู่ใต้ทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลงตามจั
