แอลลี่ทำทีว่าห่วงงาน แท้จริงแล้วเป็นเพราะเธอรู้สึกอึดอัดใจที่จะอยู่กับสโรชาเพียงลำพัง
“อุ๊ย…อยู่ก่อน กำลังหาคนปรึกษาเรื่องแบบเสื้ออยู่พอดี นั่งเป็นเพื่อนกันก่อนนะ”
สโรชารีบรั้งเอาไว้ ผายมือเชื้อเชิญไปยังโซฟากำมะหยี่สีน้ำตาลทอง ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ที่โต๊ะเล็กๆ มีน้ำส้มคั้นสองแก้ววางเอาไว้ แอลลี่จำต้องทรุดร่างลงนั่งอย่างปฏิเสธไม่ได้
ในระหว่างที่สโรชากำลังเดินตรงมาหาแอลลี่ บังเอิญโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นพอดี
“ขอตัวเดี๋ยวนะ”
สโรชากดรับโทรศัพท์แล้วเดินเลี่ยงออกไปยืนคุยอยู่ที่ระเบียงหลังห้อง ด้วยไม่อยากให้แอลลี่ได้ยินบทสนทนาของเธอกับอีกคนที่อยู่ปลายสาย
ในระหว่างที่นั่งรออยู่ในห้อง…
สายตาของแอลลี่จดจ้องอยู่ที่แก้วน้ำส้มคั้นสองใบที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาครุ่นคิด แล้วจู่ๆ คำเตือนของฝานถินาผู้เป็นมารดาก็สะกิดใจเธอขึ้นมาอย่างแรง
‘ลูกกำลังเล่นกับไฟ…ลูกต้องระวังตัวเอาไว้ให้มาก คนพวกนี้จิ
