“ผมจะโทรหาคุณนะ…”
ไทเลอร์ทำเสียงเศร้า
ปล่อยมือนิ่มๆ ของหญิงสาวที่ยอมให้เขาจับจูงกันมาเหมือนคู่รัก ได้แต่ยืนมองขณะแอลลี่พาเรือนร่างบอบบางเข้าไปทรุดลงนั่งในรถแท็กซี่คันหนึ่งที่ต่อคิวยาวเหยียดเพื่อรอรับผู้โดยสารอยู่ที่บริเวณด้านหน้าประตูทางออกของสนามบิน
ไทเลอร์ทอดสายตามองตามจนรถแท็กซี่แล่นลับไปจากสายตาห่วงใย
“ฮาลองเบย์ไนต์มาร์เก็ต”
เมื่อแท็กซี่ที่จอดต่อแถวกันยาวเหยียดแล่นมาถึงคิวของตน ไทเลอร์ชะโงกใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปบอกโชเฟอร์ เปิดประตูรถแล้วเข้าไปทรุดกายสูงใหญ่ลงนั่งยังเบาะด้านหลัง
ครู่ต่อมารถก็พาเขาออกมาจากสนามบิน มุ่งสู่เกสต์เฮาส์ย่านฮาลองเบย์ไนต์มาร์เก็ต
ไม่นานไทเลอร์ก็มาถึงเกสต์เฮาส์เล็กๆ อันเป็นจุดหมาย
ชายหนุ่มกวาดสายตาแลสำรวจไปรอบๆ อาณาบริเวณของเกสต์เฮาส์
ปากประตูทางเข้ามีลักษณะเป็นซุ้มพฤกษาสีเขียวขจี ไม้เลื้อยใบเล็กๆ มีดอกสะพรั่งคล้ายพวงชมพูของเมืองไทย เลื้อยสูงขึ้นไป
