เขาสั่งเสียงเข้มขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้ว…เอ่อ ฉันจะไม่ถูกไล่ออกใช่ไหมคะ”
ความกังวลใจยังไม่คลายไปจากใบหน้าสวยโศกของฝานถินา
“อืม…”
เขาพยักหน้า ก่อนจะพาร่างสูงใหญ่ก้าวออกไปจากประตูลิฟต์ที่แยกออกจากกัน
วันนั้นฝานถินาทำงานด้วยอาการใจลอยตลอดทั้งวัน เธอแทบไม่มีสติอยู่กับงานที่ทำ ไม่รู้ว่าเหตุใดจิตใจจึงจดจ่อ ครุ่นคิดถึงแต่เวลานัดที่พีระพงษ์บอกเอาไว้
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน แทนที่จะได้กลับบ้านเหมือนเช่นทุกวัน ฝานถินาจำเป็นต้องขึ้นไปหาผู้จัดการบนห้องพัก ทั้งที่รู้สึกหวาดกลัวอยู่ลึกๆ ในใจ…
ลางสังหรณ์บางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นเหมือนลมฝนที่กำลังตั้งเค้าอยู่ภายนอก หากแต่ชีวิตก็ไม่ได้ให้ทางเลือกอะไรไว้มากนักไม่ใช่หรือ…ฝานถินาถามตัวเอง ขณะที่กำลังก้าวเดินไปตามโถงทางเดินที่ทอดยาวไปยังห้องพักของพีระพงษ์ ด้วยหัวใจซึ่งเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย
ตอนที่ฝานถินาขึ้นมาถึงห้องพักของพีระพงษ์ แสงสว่างเพิ่งจางไปจาก
