ฝานถินาหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ… จำได้ดีว่าผู้ชายคนนี้คือผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมนั่นเอง ตอนนั้นพีระพงษ์ยังหนุ่มแน่นและหล่อเหลาสะดุดตา บุคลิกภาพของเขาดูภูมิฐาน ท่วงท่าองอาจสมชายชาตรี “ขะ ขะ ขอโทษค่ะ” เธอเอ่ยตะกุกตะกัก และในจังหวะที่ลิฟต์กำลังเลื่อนขึ้น “ว้าย…!” ฝานถินาอุทาน ท่าทางเก้ๆ กังๆ และอาการประหม่าเกร็งทำให้ร่างของเธอเซถลาไปกระแทกผนังลิฟต์จนเกือบจะล้ม ทว่าโชคยังดีที่มือใหญ่ของพีระพงษ์เอื้อมออกมาคว้าเอวของเธอเอาไว้ได้ทันท่วงที “อะไรกัน…โดนดุแค่นี้ถึงกับจะเป็นลมเชียวหรือ” เขากล่าวทีเล่นทีจริง “ปละ ปละ เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้า พูดอะไรไม่ออก ค่อยๆ แกะมือของเขาออกจากเอวของเธอ เมื่อพีระพงษ์โอบไว้แน่นด้วยความลืมตัวไม่ยอมปล่อย “เธอทำผิดกฎของพนักงาน…” เขาขยับห่างออกมา ยืนเอามือล้วงกระเป๋า น้ำเสียงนั้นคาดโทษราวกับว่าเรื่องที่เธอใช้ลิฟต์สำหรับลูกค้าของโรงแรมนั้นเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย