เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ๆ…
ฝานถินายังคงนอนฟังเสียงฝนหล่นกระทบหลังคาบ้าน ตั้งแต่ตอนที่มันเริ่มโปรยปรายลงมาเปาะแปะ กระทั่งโครมครืนลงมาเหมือนฟ้ารั่ว สายฟ้าซ่อนประกายแปลบปลาบอยู่ในกลุ่มเมฆทะมึน ต้นไผ่ข้างบ้านอุ้มน้ำฝนจนหนักอึ้งไปทุกกิ่งก้าน กิ่งใบไหวเอนเสียดสีไปมากับชายคาบ้านเป็นจังหวะ
กระทั่งสายลมหอบใหญ่สาดเอาความเย็นยะเยือกเข้ามาทักทายถึงภายในห้องนอน เพราะบานหน้าต่างที่ลืมปิดเอาไว้ ทำเอาฝานถินาสะดุ้ง รีบหยัดร่างขึ้นจากเตียงนอน ค่อยๆ คลำปะป่ายไปตามฝาผนัง จนไปถึงบานหน้าต่างที่ฟาดตึงตังเพราะแรงลม ปิดหน้าต่างแล้วกลับมาทรุดร่างลงนอนทั้งน้ำตา
จู่ๆ ภาพแห่งความหลังเมื่อครั้งอดีตซึ่งยากจะลืมเลือน ก็ฉายชัดขึ้นมาในหัวของฝานถินา ราวจะนำวัยสาวกลับคืนมาสู่ชีวิตของหล่อนอีกครั้ง
ฝานถินานอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ทบทวนถึงเรื่องราวในอดีตที่ผุดขึ้นมารบกวนจิตใจ ความเงียบและมืดมิดทำให้เรื่องราวเมื่อยี่สิบกว่าปีที่
