ไทเลอร์อุ้มร่างระทดระทวยเอาไว้ในอ้อมแขน ก้าวยาวๆ พาไปวางลงกลางที่นอนนุ่ม
“ร้ายกาจที่สุด” เธอว่า
“ก็เพราะร้ายแบบนี้กระมัง…ที่ทำให้คุณรักผม”
เขากระซิบบอกข้างหู
“ขี้ตู่…ไม่ได้รักสักหน่อย”
เธอเบะปากใส่เขา
“ถ้างั้นต้องทำให้รัก”
ดวงตาเจ้าเล่ห์วามวาวขึ้นมาอีกครั้ง
เขากอดรัดร่างของเธอที่คร่อมอยู่บนลำตัวของเขาเอาไว้แน่น แอลลี่ซุกใบหน้ากับแผงอกและลำตัวหมาดชื้นไปด้วยหยาดเหงื่ออันเกิดจากการร่วมรักโดยไม่รู้สึกรังเกียจกลิ่นเหงื่อกายที่เลื่อมลื่นไปทั้งลำตัว
จากนั้นมือใหญ่ของไทเลอร์ก็ค่อยๆ ตะล่อมสะโพกของแอลลี่ให้ทิ้งลงมาทับกับความขึงขัง กดสะโพกของเธอแนบเน้นเข้ากับกึ่งกลางกายของเขา ก่อนที่หญิงสาวจะดำดิ่งลงไปในความคับแน่นจนลึกสุดใจ
แอลลี่พรูลมหายใจออกมาแรงๆ ไม่ชินกับความใหญ่โตของเขาเสียที
ใบหน้างามแหงนเงยขึ้นมองเพดาน สองมือยื้อยันอยู่กับแผงอกรกไรขนของเขา บางครั้งก็ยกมือขึ้นเสยเส้นผมยาวสยาย
