ทั้งสองชื่นชมสิ่งของที่ได้มากันอยู่นาน จนเต๋อชางกลับมาจากป่า ก็ต้องแปลกใจกับข้าวของที่กองอยู่บนโต๊ะในเรือน
“อาหยาง จำนำสิ่งใดมาอีก”
“พี่ใหญ่ข้าให้นำมาให้พี่ถังขอรับ”
ดวงตาของเต๋อชางวูบไหว เขาเดินเข้าไปหยิบสิ่งของบนโต๊ะขึ้นมาพิจารณาดู เมื่อเห็นว่าของทั้งหมดล้วนแต่เป็นของดี ที่หาไม่ได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าอี้อันนางนำมาจากที่ใด
“อย่าให้ผู้ใดรู้เล่า เข้าใจหรือไม่” เมื่อเห็นสายตาของเต๋อชางที่จ้องมาทางพวกเขาอย่างข่มขู่ ทั้งสองก็รีบพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
หลังจากนั้นไป๋หยางก็มาที่เรือนของเต๋อชางทุกวัน ทั้งยังนำตำราเล่มใหม่ๆ ที่อี้อันนางนำออกมาให้ มาแบ่งปันให้หมิ่นถังอีกด้วย
ภายในมิติของอี้อัน นางยืนมองแปลงผักมากมายที่นางปลูกเอาไว้อย่างเหม่อลอย นางลองเก็บไปให้มารดาได้ทำอาหารแล้ว นับว่ารสชาติดีกว่าที่วางขายเสียอีก
อีกทั้งเมื่อบิดาที่ทำนามาอย่างเหนื่อยล้าทุกวันได้กินลงไป เขายังบอกว่าผัก
