เมื่อข้าเป็นนางเอก ที่อยู่ในร่างของนางร้าย

เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้

สองสามวันมานี้ อี้อันใช้เวลาทั้งหมดจัดการเรื่องข้าวของเครื่องใช้ของนาง นางยังสั่งซื้อผ้าอีกนับร้อยพับติดไปด้วย เพราะเนื้อผ้าที่นางนำไปที่ภพเก่าของนางยังไม่มีมาก่อน

อีกเรื่องที่อี้อันไม่ลืมที่จะนำไปด้วย นางสั่งซื้อกระดาษทำมือเช่นเดียวกับในภพเก่าของนาง เพียงแต่คุณภาพดีกว่ามากนัก อีกนับไม่ถ้วน แล้วยังมีหมึก พู่กันชั้นดี หากอี้อันคิดจะเปิดร้านนางคงเปิดร้านค้าได้หลายร้าน

วันที่สามที่อี้อันจัดเตรียมเรื่องข้าวของเข้าไปในมิติ ระหว่างทางที่นางกลับบ้านโดยขับรถด้วยตนเอง ฟ้าฝนที่ไม่เป็นใจตกลงมาอย่างหนัก ทำให้นางมองเห็นถนนตรงหน้าไม่ชัดเจนนัก

“กรี๊ดดด” รถบรรทุกเสียหลักวิ่งพุ่งชนรถของอี้อันอย่างแรง จนรถของนางตกลงไปที่แม่น้ำ

อี้อันที่ยังมีสติครบถ้วนพยายามอย่างสุดกำลังที่จะออกจากรถให้ได้

น้ำทะลักเข้ามาภายในตัวรถอย่างไม่ขาดสาย นางเริ่มที่จะหวาดกลัวความตายที่ใกล้เข้ามาทุกที

“สวรรค์ ข้าคิดว่าจะนอนหลับแล้วย้อนกลับไปอย่างสงบ แต่เหตุใดท่านถึงได้มอบความตายเช่นนี้ให้ข้า” อี้อันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

คำพูดของนางก็เริ่มเหมือนกับคนยุคโบราณเข้าไปทุกที ทุกครั้งที่นางตื่นตกใจจะหลุดคำเช่นนี้มาอยู่เสมอ

น้ำเริ่มเข้ามาเกือบถึงคอของอี้อัน นางพยายามที่จะทุบกระจกรถให้แตก เพื่อที่จะออกไปด้านนอก แต่แรงของนางไม่อาจจะทำได้

ชั่ววินาทีต่อมา น้ำก็ท่วมจนมิดหัวของนาง ถึงจะมีกู้ภัยที่กำลังเดินทางมาช่วยชีวิตของอี้อันก็ไม่อาจช่วยนางได้ในทันที

เพราะรถของนางจมลงไปลึกมากนัก อี้อันเริ่มที่จะกลั้นหายใจไว้ไม่ไหว นางหลับตาลงช้าๆ อย่างปลงตกในชีวิต ก่อนที่ทุกสิ่งตรงหน้าจะมืดมิดลง นางคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ที่เลี้ยงดูนางมาอย่างดีในภพนี้

ภาพรอยยิ้มของคนทั้งคู่ทำให้อี้อันยิ้มออกมาก่อนที่นางจะหมดสิ้นสติการรับรู้ ไม่ว่านางสนใจเรื่องใด ทั้งสองล้วนแต่ยินยอมให้นางได้ศึกษาสิ่งนั้นอย่างเต็มที่

‘ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ คุณแม่' นางเอ่ยขอบคุณในใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับสิ้นลง

“อี้เออร์เป็นเช่นใดบ้าง”

“นางยังไม่รู้สึกตัวเลยท่านพี่ ลูกจะรอดหรือไม่เจ้าคะ”

“ท่านหมอตรวจดูแล้ว อี้เออร์นางเหมือนคนที่นอนหลับเท่านั้น เจ้าก็อย่าได้กังวล ไปตรวจดูสินเดิมของฉีเออร์เถิด”

เสียงบุรุษและสตรีวัยกลางคนพูดคุยอยู่ที่ข้างเตียงของอี้อัน ทุกสิ่งนางล้วนแต่ได้ยินแล้ว แต่มิอาจจะลืมตาขึ้นมาดูได้ในทันที จึงได้แน่นอนฟังสิ่งที่บิดามารดาพูดคุยกัน

หากฟังจากคำพูดของบิดามารดา เช่นนั้นตัวนางก็คงใกล้จะออกเรือนเต็มทีแล้ว แต่เหตุใดทั้งสองจึงเรียกนางว่าอี้อันเล่า

แต่ก่อนที่อี้อันจะพยายามลืมตาขึ้นมาดูทั้งสอง แล้วสอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ประตูห้องของนางก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

“อาฉี อย่าได้กล่าวโทษข้าเลยที่แย่งวาสนาของเจ้า ข้าจะทำหน้าที่ภรรยาของคุณชายชุยแทนเจ้าอย่างดีที่สุด” เสียงกระซิบของสตรีดังที่ข้างหูของนาง

น้ำเสียงเช่นนี้ อี้อันจำได้ในทันที มิใช่ร่างเดิมของนางเมื่อภพก่อนหรอกรึ เช่นนั้นนางกับพี่สาวคงสลับวิญญาณกันเสียแล้ว

อี้อันที่อยู่ในร่างของน้องสาว มองดูร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเรียบเฉย นางไม่เสียใจเลยสักนิดที่เกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น

ในตอนแรกที่นางถูกช่วยขึ้นมาจากน้ำ เมื่อรู้ว่าสลับวิญญาณกับน้องสาว คงมีเพียงสวรรค์ที่รู้ว่านางดีใจมากเพียงใด

นางล้มป่วยอยู่สองวัน แตกต่างจากร่างเดิมของนางที่นอนสงบนิ่งราวกับไร้วิญญาณไปแล้วอยู่บนเตียงนอน

นางต้องเลียนแบบท่าทางของน้องสาว เพื่อให้ทุกคนเชื่อว่าในร่างของซูฉี มิใช่วิญญาณของพี่สาวที่เข้าร่างแทน

ชุยรุ่ยเหิง เมื่อรู้เรื่องว่าสองพี่น้องตกน้ำ ก็รีบมาที่หมู่บ้านทันที เขายังพาหมอมาตรวจอาการของซูฉีอย่างละเอียด แต่ไม่คิดที่จะให้หมอไปตรวจร่างกายของอี้อัน

หากไม่ใช่เป็นเพราะมารดาของนางขอร้อง รุ่ยเหิงคงมิยินยอมให้ท่านหมอไปตรวจอาการของอี้อันอย่างแน่นอน

อี้อันที่นอนครุ่นคิดอยู่บนเตียงโดยที่มิอาจลืมตาขึ้นมาได้ ก็ได้แต่ปลงตก ยินยอมให้เรื่องเกิดขึ้นไปเช่นนั้น นางไม่คิดอยากจะบอกความจริงเรื่องที่นางกับพี่สาวสลับวิญญาณ เพราะไม่อยากแต่งงานให้ รุ่ยเหิง จนมีจุดจบดั่งเช่นในนิยาย

สองวันต่อมาขบวนรับเจ้าสาวของตระกูลชุยก็เดินทางมาถึงหมู่บ้าน อี้อันนอนฟังเสียงดนตรีบรรเลงอยู่ภายในห้อง แววตาของนางเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายในเรื่องนี้

และไม่คิดจะเอ่ยห้ามพี่สาวที่ยามนี้อยู่ในร่างของนาง เพื่อเตือนเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต ในเมื่อนางต้องการจะแต่งงานกับรุ่ยเหิงจนคิดฆ่าน้องสาว นางจะช่วยเหลือไปเพื่ออันใด

อีกอย่างบิดามารดา เข้ามาพูดคุยกับนางในห้อง เพื่อขอให้วันนี้นางเก็บตัวอยู่ภายในห้องอย่าได้ออกไปทำให้งานแต่งของซูฉีเกิดเรื่องผิดพลาด

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องนี้ข้าคิดได้แล้วเจ้าค่ะ” อี้อันยิ้มให้ทั้งสองคลายความกังวล

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว อี้เออร์ เมื่อเจ้าหายดี แม่จะคุยเรื่องออกเรือนของเจ้า”

อี้อันขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ หรือทั้งคู่ยังกลัวว่านางจะตามไปอาละวาดที่จวนตระกูลชุย จึงได้คิดจะหาสามีให้นางแต่งออก

“ข้ายังไม่คิดจะออกเรือนเจ้าค่ะ” นางจำต้องพูดเรื่องนี้ให้กระจ่าง

“มิได้ เมื่อคราวที่เจ้าถูกช่วยขึ้นมาจากน้ำ เป็น หวังเต๋อชาง เจ้าหนุ่มท้ายหมู่บ้าน ช่วยเจ้าเอาไว้” มารดาของนางเอ่ยขึ้นอย่างทอดถอนใจ

ผู้ใดในหมู่บ้านไม่รู้บ้างว่าตระกูลหวัง เหลือเพียงสองพี่น้องที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน ความเป็นอยู่ของพวกเขาไม่สู้ดีนัก หวังหมิ่นถัง ผู้น้องยังมีร่างกายที่ไม่ค่อยแข็งร่างจำต้องกินยาอยู่เป็นประจำ

อี้อันขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ นางเคยพบเจอหวังเต๋อชางเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ละครั้งใบหน้าของเขาก็เย็นชาจนน่าหวาดกลัว ใบหน้าที่มีแต่หนวดเครา ทำให้มองไม่ออกมาว่าเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่ยังไม่เข้าพิธีสวมกวานด้วยซ้ำ

“ท่านพ่อ ท่านสอบถามเขาแล้วหรือเจ้าคะ” หากเรื่องนี้ยังไม่มีการพูดคุยกัน นางจะเข้าไปขอบคุณเขาและตอบแทนเขาด้วยตนเอง

“วันที่เจ้ารู้สึกตัว พ่อไปหาอาชางที่เรือนของเขาแล้ว หลังจากงานแต่งของฉีเออร์ผ่านไป อาชางจะส่งแม่สื่อมาที่เรือน” อี้อันเม้มปากแน่น