เฮียเฟยถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูด “มันทำอะไร เฮียจะไปจัดการมันเอง!!”
“ย…อย่านะเฮีย” ฉันรีบจับแขนเฮียเฟยเอาไว้ก่อนที่เฮียจะเปิดประตูลงจากรถ
“มันทำให้แพรร้องไห้ขนาดนี้ยังจะห่วงอีกหรือไง”
“แพรมันน่าเบื่อเองค่ะ เขายังเด็กคงอยากจะหาอะไรใหม่ๆ” ฉันพูดไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด แต่ยังไงก็ต้องยอมรับว่าความเจ็บปวดที่กลัวและไม่อยากเจอมันได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว
….ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันดีมากๆ
“พาแพรไปคลับเฮียได้ไหมคะ รีบพาแพรไปจากตรงนี้” ฉันบอกเฮียเฟยในเชิงอ้อนวอน จากนั้นรถก็ขับเคลื่อนออกไปจากคลับ
ทั้งที่เขาควรจะกลับเข้าไปในคลับแล้ว….แต่ในตอนนี้อลันยังคงยืนอยู่ด้านหน้าคลับแล้วมองรถที่ฉันนั่งไปกับเฮียเฟยจนสุดสายตา
ฉันส่งข้อความไปบอกเพื่อนว่าให้ตามมาที่คลับเฮียเฟย ก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วก้มหน้าร้องไห้ออกมาเบาๆ ตลอดทาง
อลันเคยพูดว่าเขาคบกับใครไม่ได้นานเพราะนิสัยที่เบื่อง่าย แต่ฉันก็ไม่คิด
