ฤดูร้อนของอิตาลีในปีนั้นอากาศอบอุ่นเป็นพิเศษ
บ้านของครอบครัวเบลเลโซ่เต็มไปด้วยกลิ่นขนมอบที่อันนาเพิ่งเอาออกจากเตา ขณะที่ซานเตอร์วัยสิบแปดปี นั่งพิงหน้าต่างชั้นสอง มองดูทิวลิปหลังบ้านที่บานเต็มสวน
ในมือของเขาถือกระดาษฉบับหนึ่ง
กระดาษที่มีตราของโรงเรียนมัธยมปลาย พร้อมคำว่า “สำเร็จการศึกษา” ตัวโต
“แม่ครับ!” ซานเตอร์ตะโกนลงไปยังห้องครัว “ขนมเสร็จหรือยังครับ?”
“อีกสิบนาทีลูก พ่อกำลังช่วยแม่ตีวิปครีมอยู่” เสียงอันนาแจ้วขึ้นมาอย่างสดใส
ซานเตอร์ยิ้ม
ในใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ไม่ใช่แค่เพราะขนมมะม่วงชีสเค้กที่แม่ตั้งใจทำเพื่อฉลองให้เขาเท่านั้น แต่เพราะเย็นนี้… เขาจะต้องพูดเรื่องสำคัญกับพ่อแม่
เย็นวันเดียวกัน
โต๊ะอาหารจัดเรียงอย่างเรียบง่าย แต่น่ารักตามแบบฉบับของอันนา
มาร์คัสนั่งตรงหัวโต๊ะ ซานเตอร์นั่งข้าง ๆ และอันนาเทซุปใส่ถ้วยวางลงเบื้องหน้า
“ซานเตอร์ แม่กับพ่อภูมิใจในตัวลูกมากเลย
