เช้าวันต่อมา ณ ห้องนอนในบ้านนอกเมือง
ร่างบอบบางของอันนา ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างเงียบงัน
เหงื่อเม็ดเล็กซึมตามหน้าผาก ทั้งที่อากาศภายในห้องเย็นสบาย
ใบหน้าซีดเซียวของเธอขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากเม้มเบา ๆ
ราวกับกำลังจมอยู่ในห้วงฝันที่ทั้งอบอุ่นและน่าสะพรึงในเวลาเดียวกัน
ในความฝันนั้น ทุกอย่างดูพร่าเลือน แสงสีหม่นหมอง เป็นเงาทอดยาวรอบตัว
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“อันนา…ลูก…อย่าตกลงกับมันนะ น้าขอ…”
หญิงสาวในฝันเงยหน้าขึ้น ดวงตาแน่วแน่แม้จะมีน้ำตาคลอ
“อันนายินดีค่ะ…คุณน้าเลี้ยงอันนามาตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่ใช่ญาติแท้ ๆ จะปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายคุณน้าไม่ได้หรอก”
เสียงสะอื้นดังขึ้นจากอีกฝั่ง
“แต่แบบนี้…มันเท่ากับว่าน้ายินยอมให้พวกมันทำร้ายลูกของตัวเองนะ…แล้วหนูเองก็จะไม่ปลอดภัยด้วย…”
แต่อันนากลับยิ้มบาง ๆ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความรักและความเสียสละ
“หนูจะปลอดภัยค่ะ…หนูจะ
