สามสัปดาห์ต่อมา
อันนายังคงใช้ชีวิตอยู่ในบ้านนอกเมืองหลังเดิม ไม่ได้ออกไปไหนเลยแม้แต่ก้าวเดียว
ทุกการเคลื่อนไหวของเธอมีสายตาคอยเฝ้าระวังตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นคนของลูโค หรือแม่บ้านที่ผลัดเปลี่ยนกันดูแล
แม้แต่เรื่องเล็กน้อยอย่างอาหารการกิน ก็ยังถูกตรวจสอบก่อนเสมอ
เธอเริ่มอึดอัด…และหวั่นใจ
เธอไม่รู้ว่าเพราะกลัวคนอื่นจะมาทำร้ายเธอ
หรือเพราะกลัวว่าเธอเอง…จะทำอะไรไม่ได้ดั่งใจใครบางคนกันแน่
เช้านั้น แม่บ้านวัยกลางคนชื่อ “ป้าจันทร์” เดินถือถาดอาหารเข้ามาในห้องตามเคย
หญิงวัยหกสิบต้น ๆ ผู้มีแววตาใจดีเสมอ แม้จะมีความเคร่งครัดในหน้าที่ แต่ก็ไม่เคยพูดจาไม่น่าฟังกับเธอเลยสักครั้ง
“คุณอันนาคะ วันนี้ป้าทำมัสมั่นไก่ค่ะ ลองชิมหน่อยนะคะ”
เสียงเรียบนุ่มของป้าจันทร์เอ่ยขึ้น ขณะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง
“คุณอันนาแทบไม่ได้แตะอะไรเลยมาเป็นสองสัปดาห์แล้วนะคะ ลองเปลี่ยนรสชาติบ้าง เผื่อจะทานได้ขึ้น”
อัน
