ภายในห้องของบ้านหลังเล็ก
เวลาผ่านไปเกือบสิบห้านาที อันนานั่งเงียบจ้องมองออกไปยังหน้าต่าง กระจกใสสะท้อนเงาใบหน้าอ่อนล้าและดวงตาแห้งผากของหญิงสาว
สายตาของเธอทอดไปยังนกตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งที่บินโฉบผ่าน ท่ามกลางท้องฟ้าโปร่งแสง อิสระเหลือเกิน
ต่างจากเธอ ที่ถูกกักขังอยู่ในบ้านเงียบเหงาหลังนี้ ไม่ต่างจากนกในกรง
ก็อก ๆ…
เสียงเคาะประตูสองครั้ง ตามด้วยเสียงของป้าจันทร์ที่คุ้นเคย
“คุณหนูอันนา ป้ามีข่าวดีมาบอกค่ะ”
“คุณเขาอนุญาตให้คุณหนูออกไปข้างนอกได้แล้วนะคะ”
อันนาลุกพรวดขึ้นทันที ราวกับถูกปลดปล่อยจากพันธนาการ
เธอก้าวไว ๆ ไปเปิดประตู แล้วสบตาป้าจันทร์ที่ยืนยิ้มอบอุ่นอยู่ตรงหน้า
“จริงเหรอคะ?” เสียงของเธอมีประกายขึ้นเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน
ป้าจันทร์พยักหน้าช้า ๆ พร้อมรอยยิ้มให้กำลังใจ
“จริงค่ะ แต่คุณเขากำชับมานะคะ ว่าให้ได้แค่ 30 นาทีเท่านั้น”
อันนาเม้มปากลงเล็กน้อยก่อนพยักหน้าช้า ๆ ด้วยควา
