หลังจากแต่งตัวเสร็จ
มาร์คัสนั่งลงที่โต๊ะอาหารในห้อง ภายใต้แสงอ่อนจากโคมระย้าที่ประดับอยู่บนเพดาน มือหนายกส้อมขึ้นตักอาหารเข้าปาก ทั้งที่ยังบ่นพึมพำเบา ๆ
“กลิ่นมันก็หอมอยู่หรอก…แต่ยัยนั่นไม่น่าไว้ใจ…จะวางยาพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ทว่าทันทีที่ตักอาหารเข้าไปในปาก รสชาติของอาหารทำให้เขานิ่งไปชั่วครู่ ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย เขาตักคำที่สอง…และคำที่สาม
เขาวางส้อมลงช้า ๆ จ้องจานตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
“…เป็นไปไม่ได้…”
รสชาตินั้น…เหมือนกับที่แม่ของเขาเคยทำ ไม่มีผิดแม้แต่น้อย ไม่ใช่แค่ส่วนผสมหรือกรรมวิธี แต่ ความรู้สึก ที่แทรกอยู่ในรสชาติก็ใช่ ราวกับใครบางคนย้อนเวลากลับไปหยิบอดีตของเขามาใส่จานตรงหน้า
มาร์คัสขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งขรึมกว่าเดิม เมื่อทานเสร็จก็เดินลงมายังโถงกลางอย่างไม่พูดไม่จา
ณ ห้องรับแขกใหญ่
คุณหญิงย่ากำลังนั่งจิบชา พอเห็นเขาเดินลงมาก็วางถ้วยชาลง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ราบ
