หลังจากคุยเรื่องสำคัญกับลูโคเสร็จ มาร์คัสก็เดินกลับมาที่ห้องด้วยสีหน้าหนักครุ่นคิด ประตูห้องเปิดออกพร้อมเสียงแกรกเบา ๆ แสงไฟในห้องสลัว ทว่าเพียงพอให้เห็นภาพที่ทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะ
ร่างเล็กของอันนา นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา หน้าอกขยับขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอตามจังหวะลมหายใจ เธอหลับไปแล้ว หลับสนิท คงเพราะความเหนื่อยล้าจากช่วงเวลาที่ผ่านมา…ช่วงเวลาที่เขาเป็นคนมอบให้
มาร์คัสยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่พูด ไม่แม้แต่จะขยับ เขามองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธออยู่นานมาก…ราวกับพยายามค้นหาคำตอบจากดวงหน้าที่ไม่สามารถพูดอะไรได้ในยามหลับ
ริมฝีปากเล็กนั่น…ที่เคยเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างสับสน ดวงตาคู่นั้น…ที่มองเขาเหมือนเด็กหลงทาง แต่กลับทำให้หัวใจเขาไหวทุกครั้งที่สบตา
เขาถอนหายใจเบา ๆ อย่างไม่ตั้งใจ
“ถ้าลูโคสืบมาได้ว่าเธอเป็นคนของฝั่งศัตรู…”
เสียงในหัวเขาเอ่ยขึ้นอย่างเฉียบคม
“ฉันจะต้องทำยังไง…”
ปลายนิ้วเรียวย
