เช้าวันถัดมา ณ ห้องอาหารของคฤหาสน์เบลเลโซ่
แสงแดดยามเช้าทอผ่านผ้าม่านโปร่งบางอย่างนุ่มนวล กลิ่นอาหารเช้าลอยคละคลุ้ง อันนานั่งเรียบร้อยที่โต๊ะยาว กลิ่นหอมจากครัวที่เธอช่วยจัดการเองทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย จนกระทั่งเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้น
“คุณย่า!” มาร์คัสที่เพิ่งเดินลงมาจากบันไดเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ เมื่อเห็นผู้เป็นย่าในชุดผ้าทอลายดอกพื้นเมืองนั่งอยู่ก่อนแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้เขาหยุดชะงัก…ไม่ใช่ย่า
หากเป็นผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ข้างเธอ ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตากลมโต ใสแจ๋วอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่มาร์...เอ้ย พี่เวย์เดน” เธอเอ่ยเสียงใสพร้อมรอยยิ้มที่ดูแปลกจะจริงใจ
“ฉันชื่อพลอยใสค่ะ จำได้ไหมคะ?”
มาร์คัสเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะลากเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับอันนาโดยอัตโนมัติ
แต่อีกฝ่ายไม่ปล่อยโอกาสให้เขาเมินเฉย
“เราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ นะคะ พี่เคยไล่จับฉันร
