ณ กลางลานโกดังร้าง พื้นที่โล่งหลังเหตุระเบิดเพิ่งสงบ
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเข้ามาช้า ๆ ท่ามกลางควันจาง ๆ
มาร์คัสสีหน้าเรียบเฉียบ ปืนในมือลดต่ำไว้ข้างตัวก่อนจะหยุดยืนห่างจากเรวัฒน์เพียงไม่กี่ก้าว
“อันนาอยู่ที่ไหน…”
เรวัฒน์นั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กเก่า ๆ หัวเราะเบา ๆ พลางเช็ดเลือดที่มุมปากจากการต่อสู้เมื่อครู่
“ฮึ… ฉันจะรู้ได้ยังไง… ผู้หญิงนั่นวิ่งเก่งจะตายไป”
มาร์คัสกัดกรามแน่น หยิบปืนขึ้นมาจ่อขมับอีกฝ่ายในเสี้ยววินาที
“ผมจะถามอีกครั้ง… เอาอันนาไปไว้ที่ไหน”
เรวัฒน์หรี่ตามองปลายกระบอกปืนก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม เหมือนคนไม่กลัวตายแม้แต่นิด
“ยิงเลยสิ ยิงเลย ยังไงแกก็ไม่มีทางรู้หรอก… คนรักของแกน่ะ ตอนนี้อาจจะตายไปแล้วด้วยซ้ำก็ได้”
มาร์คัสเสียงเข้มขึ้นอีกขั้น ดวงตาแทบลุกเป็นไฟ
“อย่ามาท้าทายผมนะ!”
เรวัฒน์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งเห็นมาร์คัสโมโห ยิ่งได้ใจ
“ฮ่า ๆ ๆ แกคิดว่าจบแค่
