มาร์คัสยังคงยืนนิ่ง… ไม่หัน ไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะเหลียวมองเธอ
อันนาที่พยายามจะยื้อ ยังคงจ้องเขาอยู่นาน
รอ…แม้เพียงแววตาเดียวก็ยังดี
แต่เขากลับให้เธอไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
สุดท้าย เธอทำได้แค่ก้มหน้า กัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นสะอื้น
ก่อนจะหันหลัง เดินกลับไปด้วยฝีเท้าที่หนักราวกับทุกย่างก้าวมันกรีดหัวใจของตัวเอง
เสียงประตูห้องปิดเบา ๆ ตามหลังเธาไป
ทันทีที่เสียงนั้นเงียบลง…
ตุบ!
มาร์คัสทรุดลงนั่งกับพื้น ราวกับพลังทั้งหมดในตัวถูกดูดหายไปในพริบตา
“อึก…”
มือหนากุมขมับอย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นวาบขึ้นสมองเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง
เสียงในหัวกลับมาดังอีกครั้ง
เสียงที่ไม่ใช่ของเขา แต่กลับดังก้องชัดเจนอยู่ในหัว
“ไล่เธอไปซะ…อย่าทำให้ทุกอย่างมันพังเพราะอ่อนแอ”
“อย่าลืมสิว่าถ้าศัตรูรู้ว่าเธอสำคัญกับแกขนาดไหน…เขาจะทำลายเธอก่อนเป็นคนแรก”
“หยุด…ได้โปรด…พอเถอะ…”
เสียงครางของเขาแผ่วต่ำเต็มไปด
