อันนายืนนิ่งทิ้งทุกอย่างที่ทำ ไว้ที่ห้องอาหาร นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองตามพลอยใสกับมาร์คัสเดินขึ้นไปยังชั้นสอง แล้วแยกกันเข้าห้องคนละห้องไป
เธอมองภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจ จึงจะถามคนรักให้รู้เรื่อง
ไม่รอช้าเธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเขาไปทันที
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าของอันนาแต่ละก้าวบนบันไดเหมือนหนักขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่เพราะความเหนื่อย แต่เพราะหัวใจที่หดเล็กลงทุกขณะ
เธอก้าวขึ้นไปยังห้องของเขาด้วยแรงผลักจากความอัดอั้น ความค้างคา ความสับสน และความเจ็บ…ที่กำลังกัดกินจิตใจ
เธอต้องรู้… เดี๋ยวนี้ และตอนนี้
ไม่ใช่พรุ่งนี้ ไม่ใช่วันไหน
เพราะถ้ายังต้องอยู่กับความเงียบของเขาแบบนี้
เธออาจจะไม่เหลือหัวใจให้รักษาอีกต่อไป
เมื่อมาถึงหน้าประตูห้อง
อันนายืนชะงัก
มือบางชูขึ้นไปจะเคาะ แต่ก็ชะงักค้างกลางอากาศ
เธอรู้ว่า… ถ้าเขาไม่เปิดประตูห้องให้
หัวใจเธอจะรับไม่ไหว
คนตัวเล็กได้แต่กลืนน้ำลายฝืด ๆ ลงคอ
จากนั้น
