เผด็จศึกคุณหนูจอมหยิ่ง

ฉันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง

“ฮ่า ๆ ๆ แค่คิดก็ฟินแล้วว่ะไอ้เกลอ” เขากับชาติชายอายุ 30 เท่ากันและยังไม่มีเมียทั้งคู่ แม้จะหล่อเหลากล้ามโตและเอาการเอางาน แต่ด้วยนิสัยเจ้าชู้และรักอิสระ จึงทำให้สองเพื่อนเกลอกลายเป็นหนุ่มเจ้าสำราญประจำถิ่นไปโดยปริยาย

“โน่น เดินมาโน่นแล้ว” ชาติชายกระซิบกระซาบ ก่อนจะรีบมุดหน้าทำงานอย่างขะมักเขม้น ขณะอาคมกลับเลยหน้าหันไปมองคุณหนูอรปรียาอย่างไม่เจียมตัวเจียมกะลาหัว สายตาคู่คมมีแววท้าทายเล็ก ๆ ตามสไตล์หนุ่มกะล่อนเจ้าเล่ห์

อรปรียาเดินตามหลังมารดาและนายหัวบรรชา โดยมีบอดี้การ์ดวัยห้าสิบเดินรั้งท้าย เมื่อเดินผ่านสองหนุ่มก่อสร้างกล้ามโตที่กำลังพูดคุยซุบซิบและจ้องมาทางเธอ ทำให้เธอรู้สึกหัวร้อนขึ้นมาทันที โดยเฉพาะไอ้หนุ่มผิวคล้ำคนเดิม เจ้าของดวงตาร้อนแรงไร้มารยาทนั่น เธออยากจะเดินไปชี้หน้าด่าความไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงให้แก่คนกักขระป่าเถื่อน

‘มองอะไร มองอยู่ได้’ มองเหมือนจะกลืนกินเธอทั้งตัว เขาไม่รู้หรือไงว่าเธอเป็นลูกใคร และสามารถทำอะไรกับหน้าที่การงานของเขาได้ หมอนี่คงอยากโดนไล่ออก คงอยากกลับไปเลี้ยงควายที่บ้านนอก

“คุณแม่คะ อ้อนขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีมีรายงานต้องรีบทำส่งอาจารย์น่ะค่ะ” เธอเอาเรื่องเรียนมาเป็นข้ออ้างเพื่อจะได้ออกจากไซต์งานที่เต็มไปด้วยฝุ่นและสายตาหื่นของกรรมกร รีบกลับมาขึ้นรถหรูของตัวเองซึ่งจอดอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้กับตัวตึกที่กำลังก่อสร้างนั่นเอง “ร้อนชะมัด น่าขยะแขยง ผิวเสียหมด!”

ความจริงอรปรียาไม่ได้อยากมาที่ไซต์งานเลย หากมารดาไม่ขอร้องให้มาช่วยดูและแสดงความคิดเห็น เธอก็คงไม่เหยียบมาที่นี่ อย่างน้อยก็จนกว่าโรงแรมจะสร้างเสร็จสมบูรณ์ และพร้อมสำหรับการให้บริการ

“มองกันอยู่ได้ ช่างไม่รู้จักเจียม!” เธอเห็นนะ ไอ้สองหนุ่มนั่นยังมองมาที่รถของเธออยู่ พวกมันคุยกันไม่หยุดและหัวเราะเฮฮาไม่ขาดปาก “เดี๋ยวเหอะ จะให้พ่อไล่ออกให้หมด อยากรู้นัก ยังจะหัวเราะได้อีกมั้ย”

เธอมองผ่านกระจกรถ จ้องไปยังสองหนุ่มกรรมกรกล้ามโตชุ่มเหงื่อ ความหล่อเหลาคมเข้มของพวกมันทำให้เธอเผลอมองไปหลายวินาทีทีเดียว

“อุ๊ย! มองอะไรเนี่ย มันก็แค่...ก็แค่คนงานก่อสร้าง!” เธอบอกตัวเองอย่างนั้น แต่สายตากลับเหลือบไปมองชายต่ำต้อยพวกนั้นอีก นั่นเพราะมัดกล้ามมันวาวที่สะท้อนแสงแดดมันเตะตาเตะใจเหลือเกิน “ก็แค่คนใช้แรงงาน!!!”

ส่วนเธอนั้นเป็นถึงคุณหนูผู้สูงส่ง ลูกสาวนายก อบต.ที่มีทรัพย์สินมหาศาล เพราะวงศ์ตระกูลทั้งของบิดาและมารดา ถือว่าเป็นผู้มีอันจะกินระดับจังหวัด การสร้างโรงแรมแห่งนี้ ก็ถือเป็นของขวัญสำหรับเธอ เมื่อเธอเรียนจบปริญญาตรี เธอก็จะมาบริหารที่นี่อย่างเต็มตัว เรียกว่าชีวิตไม่ต้องดิ้นรนอะไรแล้ว เธอก็สุขสบายมีกินมีใช้ไปตลอดชาติ

ส่วนเรื่องคู่ครองคล้องใจ บิดามารดาได้เล็งลูกเขยไว้บ้างแล้วเช่นกัน ซึ่งส่วนมากก็เป็นคนระดับเดียวกัน หากไม่ใช่ลูกชายของเพื่อน ก็จะเป็นลูกชายของข้าราชการระดับสูง หรือคู่ค้าทางธุรกิจ

บิดาหวงเธออย่างกับไข่ในหิน ไม่ยอมให้เธอคบหากับผู้ชายที่ไม่ผ่านการคัดกรองจากครอบครัว ที่ผ่านมา เธอจึงอยู่ในกรอบและกฏเกณฑ์ของบิดา เป็นเหมือนเด็กว่านอนสอนง่าย มุ่งมั่นแต่กับการเรียนหนังสือและการทำกิจกรรมที่สโมสรหรือสปอร์ตคลับ หากแต่ลึก ๆ แล้วนั้น เธอเองก็อยากใช้ชีวิตตามประสาวัยรุ่นทั่วไป ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน และมีผู้ชายสักคนคบหาเป็นแฟน เธออยากมีความสุขอย่างที่เพื่อนเขามีกัน เธออยากเหลือเกิน แต่เกราะความเป็นคุณหนูลูกนายก อบต.ทำให้เธอขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้ยากเหลือเกิน