ยามรุ่งอรุณ พระอาทิตย์กำลังทอแสงรำไร ม่านเวยอิงเหม่อมองร่างของหรงจือหยางที่กำลังถูกอาบย้อมด้วยแสงอันอบอุ่น
ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอยู่ใกล้เพียงคืบ ฉับพลันภาพเร่าร้อนเมื่อคืนก็ผุดวาบมา ม่านเวยอิงรู้สึกเขินอายคิดถึงตอนที่อยู่ตนเองเคลื่อนไหวอยู่บนร่างของชายหนุ่มก็ทำให้เนื้อตัวร้อนเผ่าขึ้นมา
อ่า...สุราหาใช่ของดี หลังจากนี้จะไม่แตะมันเด็ดขาด
แต่ว่า...ก็นับว่ามีส่วนดี
ใช่
สำเร็จแล้ว
ที่นี่เธอกับเขาก็กลายเป็นคนเดียวกัน ต้องแต่งงานกันแล้ว
ผ่านไปเนินนานโดยที่ไม่รู้ตัว
ม่านเวยอิงที่กำลังจ้องมองหรงจือหยางก็คล้อยหลับไปอีกครั้ง
“โอ้ย !!” หรงจือหยางรู้สึกตัวพร้อมกับอาการปวดหัวจี๊ด เขากระพริบตาปรือๆ มองภาพตรงหน้า เมื่อเห็นเป็นม่านเวยอิงก็สะดุ้งความทรงจำบางอย่างประทังเข้ามา
“ตายจริง อ่า...” ชายหนุ่มลูบใบหน้าหญิงสาวด้วยความรักใคร่ จากนั้นก็มองหาโทรศัพท์เห็นมันตรงอยู่ตรงใกล้ประตูห้องนอน มองไ
