ค่ำคืนนั้นนิรินได้ค้นพบกับความเสียวซ่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันหนักหน่วงรุนแรงและล้ำลึก เธอหอบกระเส่า หยาดเหงื่อโซมไปทั่วกายยามที่แนบชิดสนิทเนื้อ
ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องพักของนิรินในตอนตีสี่ทำให้คนที่นอนไม่หลับต้องชะงักฝีเท้า ก่อนจะรีบหลบไปอีกด้าน นรราชเดินกลับไปที่เรือนเล็กอย่างไม่ทุกข์ร้อนโดยมีสายตาคู่นั้นมองตามไปอย่างใช้ความคิด
นิรินตื่นขึ้นมาด้วยอาการอ่อนเพลียอยู่มาก ใบหน้าของเธออ่อนแรงเล็กน้อย เพราะได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง ดูเหมือนคุณย่าทวดจะรับรู้จึงเอ่ยถาม
“ไม่สบายหรือเปล่าแม่เนย หน้าซีดๆ ไปนะ”
“เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ” เธอปดคำโต
“งั้นวันนี้นอนพักนะ เราน่ะทำงานไม่หยุดมือ ถ้าไม่สบายก็ไม่ควรฝืน”
“ค่ะคุณท่าน”
“คุณเนยคะ มีแขกมาหาค่ะ” เสียงของสาวใช้ที่เข้ามารายงานทำให้นิรินต้องเอ่ยถาม
“ใครกันจ๊ะ”
“เขาบอกว่าชื่อคุณทศค่ะ”
“ทศเหรอคะ” เธอทวนชื่อทำท่านึก
“ทศวินค่ะ”
