“ก็ได้ครับ ท้องขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะครับ ผมฟาดไปหลายยกแล้ว”
“ตายแล้ว! อกอีแป้นจะแตก นั่นปากเรารึพ่อราช” ลักษณ์นาราว่าหลานชายเสียงหลง ในขณะที่อีกฝ่ายเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทีมึนตึงไม่น้อย
“มาหาฉันสิแม่เนย” หญิงชราเรียกเด็กสาวเสียงนุ่มอย่างปรานี
นรราชเดินวนเวียนไปมาอยู่หน้าห้อง ใจเขาร้อนดั่งไฟ ถ้าถามว่านิรินจะยอมแต่งงานกับเขาไหมก็คงไม่ เด็กนั่นปฏิเสธเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เขารู้สึกว่าผู้เป็นย่าคุยกับคนด้านในนานเหลือเกิน ทั้งๆ ที่มันไม่กี่นาที
“พ่อราชเข้ามาได้แล้ว” พอได้ยินแบบนั้น เขาก็เดินเข้าไปในทันที
“เดินไปมาอยู่หน้าห้องเหนื่อยไหม” พอได้ยินคำถามแบบนั้น นรราชก็ชะงักเท้า แก้มของเขาขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย
“ผมเปล่า” พอได้ยินคำตอบจากหลานชายคนเดียว หญิงชราก็อมยิ้มในทันที
“เอาเป็นว่าแม่เนยเขาตอบตกลงจะแต่งงานกับเราแล้วนะ หมั้นกันเอาไว้ก่อนแล้วค่อยแต่ง ย่าจะหาฤกษ์ให้”
“จริงเหรอครับ” ท่าทีดีใจ
