“มาเหนื่อยๆ ก็ไปพักก่อนนะลูก ที่นี่บ้านเราอยู่ให้มีความสุข เดี๋ยวแม่ไปทำงานต่อก่อนนะ” นางปราณีละอ้อมกอดจากหญิงสาว ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นให้เธอเธอ ใบบุญก็ยิ้มอ่อนให้มารดาเช่นกัน เธอภาวนาให้ตุลย์จบแค่นั้น อย่าตามมาวุ่นวายอีกเลย ปล่อยให้เรื่องนี้มันจบลงไปแบบเงียบๆ มันจะดีเสียกว่า
“ค่ะแม่” ใบบุญตอบพลางลุกขึ้นถือกระเป๋าใบเล็กของตนเองขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นห้องพักของเธอ นาทีนี้เธอขอนอนพักเอาแรงก่อน แม้ว่าอยากจะร้องไห้มากแค่ไหนก็ตาม แต่มันกลับไม่มีน้ำตาไหลมาซักหยด เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงไม่เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็ไม่รู้ หญิงสาวไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว คิดมากไปก็ปวดหัว หลับพักเอาแรงก่อน แล้วค่อยมาคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี
ระหว่างที่เธอหลับอยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่ามารดาได้โทรไปรายงานตุลย์ให้เขาทราบแล้วว่าเธออยู่ที่นี่ ตุลย์ได้ยินอย่างนั้นก็วางใจ เรื่องที่เกิดขึ้
