ก็แค่...สาวใช้
669 คำ
ตอนอยู่โรงเรียน...เธอคือนางสาวระริน ใจเอื้อ เด็กห้องสิบสองหรือห้องบ๊วยของชั้นมัธยมปีที่หก แต่พอกลับมาที่บ้าน เธอก็กลายเป็น ‘ยัยริน’ ลูกสาวแม่บ้าน ซึ่งเป็นคนใช้ของบ้านเศรษฐีนั่นเอง...
ส่วนเหนือภพ...หนุ่มสุดหล่อสุดฮอต ผู้เป็นดั่งเช่นเจ้าชายในสายตาของผู้หญิงทั้งโรงเรียน แต่เมื่อเขากลับมาที่บ้าน เขาจะกลายร่างเป็นซาตานเลือดเย็น เป็นคุณหนูผู้เอาแต่ใจและโหดร้ายกับเธอสุด ๆ
ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกเลย เพราะเขาเกลียดเธอมาตลอดนั่นล่ะ สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความรำคาญ นับตั้งแต่เธอย้ายจากต่างจังหวัดมาอยู่กับแม่ที่บ้านใหญ่หลังนี้ตอนอายุสิบสอง เธอจำได้ว่าเขาไม่เคยยิ้มให้เธอเลยสักครั้ง...
“เขารู้ชื่อฉันด้วย”
ระรินยิ้มอย่างอารมณ์ดี ลืมความเจ็บไปเลย ขณะนั่งรถเมย์กลับบ้านในช่วงบ่ายของวันนี้ หลังจากตัดสินใจลาป่วยกะทันหัน
“หรือว่าเขาสนใจฉันอยู่” ระหว่างกำลังเคลิ้บกับการเข้าข้างตัวเอง อยู่ ๆ เสียงของคุณหนูจอมโหดก็ดังลั่นเข้ามาในหัวว่า...เพราะเธอโง่ที่สุดในชั้นปีไงล่ะ ใครๆก็รู้จักชื่อเธอทั้งนั้นแหละยัยเบ๊อะ
“ยัยเบ๊อะ! ฮึ่ม เมื่อไหร่จะเลิกเรียกเราว่ายัยเบ๊อะสักทีนะ ฉันก็มีชื่อเหมือนกันนะโว๊ย”
จากอารมณ์ดีก็กลายเป็นอารมณ์เสียซะงั้น เพียงแค่คิดถึงเจ้านายขึ้นมา...
เมื่อถึงคฤหาสน์ใหญ่โตของตระกูลก้องกิจธนา ซึ่งเป็นที่ทำงานของแม่เธอมาเกือบทั้งชีวิต คุณหมอธนาและคุณหมอดลฤดีซึ่งเป็นบิดามารดาของเหนือภพ เป็นผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ซึ่งปัจจุบันมีชื่อเสียงในระดับเอเชียเลยทีเดียว
เพราะเหตุนี้เอง...เหนือภพจึงตั้งใจจะสอบเข้าแพทย์ตามรอยพ่อแม่และจะเรียนบริหารควบคู่ไปด้วย เพื่อจะได้สานต่อกิจการของตระกูลนั่นเอง
ระรินใช้ประตูเล็กด้านหลังเพื่อเข้าบ้านหลังใหญ่ ตรงไปยังห้องพักคนใช้ที่เธอกับแม่อาศัยอยู่ ห้องขนาดเล็กซึ่งอยู่ถัดจากห้องครัวไปนั่นเอง ส่วนคนใช้และคนงานอีกประมาณห้าคนจะอาศัยที่เรือนพักซึ่งตั้งแยกออกจากตึกใหญ่ไป
“มือหนักเหมือนกันนะเนี่ย” เธอนั่งทายาหน้ากระจกเครื่องแป้ง เพื่อบรรเทารอยฟกช้ำและอาการเจ็บ
“ทำไมกลับเร็ว”
เสียงแม่ทำเธอสะดุ้ง
“อุ๊ย! แม่อ่ะ ตกใจหมดเลย”
“แล้วนั่นเป็นอะไร หน้าไปโดนอะไรมา”
ลูกสาวพยายามทำหน้าไม่ให้มีพิรุธ “อุบัติเหตุนิดหน่อยจ๊ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกแม่ ส่วนทำไมกลับเร็ว เพราะปวดหัวนิดหน่อย เลยอยากกลับมาพักที่บ้าน แม่เข้าใจแล้วนะ ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับไปทำงานเหอะ”
รังรองมองลูกสาวอย่างสงสัย “แกโดนตบมาใช่มั้ย ตบแย่งผู้ชายกันสินะ”
ระรินอ้าปากหวอ ทำไมแม่รู้ “เปล่าซะหน่อย สวยๆอย่างหนูไม่จำเป็นต้องตบกับใครเพื่อแย่งผู้ชายหรอกจ๊ะ มีแต่ผู้ชายจะต่อยกันแย่งหนู”
“ใครจะหน้าโง่มาชอบม้าดีดกะโหลกอย่างแก”
“แม่อ่ะ ทำไมใจร้าย นี่ลูกแม่นะ”
“เออ ๆ นอนพักเหอะ หวังว่าครูปกครองจะไม่โทรหาฉันนะ ช่วงนี้งานยุ่ง ไม่มีเวลาไปโรงเรียนหรอก”
ระรินหน้าเจื่อน “ไม่มีหรอกแม่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ลูกสาวตัวเองออกจะเรียบร้อยน่ารัก”
เมื่อแม่ออกจากห้องไป เธอถอนหายใจพรึด แต่ไม่ใช่เพราะโล่งใจ กลับนึกกังวลขึ้นมา
“หวังว่ายัยนั่นจะไม่ฟ้องพ่อนะ”
เธอทิ้งตัวนอนบนฟูกหนาอย่างอ่อนแรง ดวงตามุ่งมั่นจ้องมองเพดานที่เต็มไปด้วยดาวปลอม ๆ นับร้อยดวงที่เธอติดไว้
“เพราะฉันอยากเรียนจบ...อยากไปจากบ้านหลังนี้เต็มทีแล้ว...ไม่อยากเป็นคนรับใช้ของใครแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยย”
- ผู้เขียน
