นมอุ่น ๆ มาแล้วค่ะคุณหนู
529 คำ
ระรินมีความฝันอยากเรียนต่อด้านพยาบาล แต่รู้ตัวดีว่าคงสอบไม่ติดแน่ ก็เลยคิดแผนสองเอาไว้ว่าจะเรียนทำอาหารหรือเบเกอรี่ หากในอนาคตสามารถเก็บเงินได้มากพอ เธอก็อยากมีร้านเป็นของตัวเองล่ะ
อ่า...ฝันดีจัง...ฝันว่ากำลังอุ่นนมอยู่...
เธอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มาตื่นอีกทีก็เพราะเสียงเคาะประตูดังขึ้น...
ก๊อก ๆ ๆ
“ยัยระริน” เสียงแม่ผู้ไม่อ่อนโยน “อย่าลืมอุ่นนมเอาไปเสิร์ฟคุณหนูด้วย จะหนึ่มทุ่มแล้ว เร็ว ๆ เลย!!”
ใช่แล้ว....หน้าที่หลักของเธอก็คือ...อุ่นนม...แล้วนำไปเสิร์ฟให้คุณหนูที่ห้องนอนตอนหนึ่งทุ่มของทุกวัน ก่อนที่เขาจะอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบแพทย์ เขาจะต้องได้ดื่มนมอุ่น ๆ จากแก้วใบโตที่เธออุ่นให้ !
นับเป็นเกียรติของลูกสาวแม่บ้านอย่างเธอซะจริง!
เพราะนอกจากจะทำหน้าที่อุ่นนมแล้วนั้น เธอยังต้องชิมนมก่อนด้วยนะเออ...
‘กินก่อนคำนึง’
‘อะไรนะคะ’
‘เผื่อเธอใส่อะไรลงไป ต่อไปเธอต้องชิมให้ฉันดูก่อนหนึ่งคำ ฉันถึงจะดื่ม เข้าใจมั้ย?’
‘อะ เข้าใจก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่ไว้ใจรินขนาดนี้ ให้คนอื่นทำให้สิคะ’
‘ไม่ เธอต้องทำหน้าที่นี้ เธอคนเดียว!’
หลังจากอาบน้ำถูสะบู่กลิ่นดอกมะลิจนหอมสะอาดไปทั้งตัว ระรินก็สวมเสื้อยืดสีขาวตัวหลวมโพรกลายการ์ตูนมิกกี้เม้าส์และกางเกงผ้ายืดสีเทาสั้นเหนือเข่าคล่องแคล่วสบายตัว ซึ่งกลายเป็นแบบฟอร์มชุดนอนของเธอไปแล้ว
“แก้มขวาแดงแจ๋เลย” ขณะแก้มซ้ายขาวนวลเหมือนไข่ปอก ร่องรอยฝ่ามือของชลิดายังไม่จางหายไป ลายนิ้วมือของนางฟ้ายังคงสลักอยู่บนหนังหน้าของเธอ “ทำไงดีเนี่ย หรือว่าเราจะตบหน้าอีกข้างให้แดงเหมือนกัน จะบ้าเหรอ !”
ระรินเป่าลมออกปากอย่างเซ็ง ๆ ขณะมองหน้าตัวเองในกระจก ดูเหมือนผมสั้นเลยติ่งหูกับหน้าม้ายาวเหนือคิ้วจะไม่สามารถซ่อนเร้นร่องรอยไว้ได้
“ช่างเหอะ พรุ่งนี้น่าจะหาย ถ้าไม่หายก็ค่อยทาแป้งรองพื้นเอาแล้วกัน...แต่ตอนนี้ ไปอุ่นนมให้อีตาคุณหนูจอมโหดก่อนดีกว่า ป่านนี้คงนั่งทำหน้าเหมือนหมาปั๊กแล้ว”
ระรินรีบออกจากห้องพัก ตรงไปยังห้องครัว จัดการเทนมใส่แก้วใบใหญ่แล้วอุ่นในไมโครเวฟจนร้อนได้ที่ จากนั้นเธอก็วางมันลงบนถาดขนาดเล็ก แล้วรีบขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ ตรงไปยังห้องอ่านหนังสือของคุณหนูเหนือภพ ซึ่งเป็นห้องที่เชื่อมต่อกับห้องนอนของเขานั่นเอง
เธอเคาะประตูห้องอ่านหนังสือ พร้อมกับตะโกนเข้าไปบอกเหมือนเช่นทุกวัน
“นมอุ่น ๆ มาแล้วค่ะคุณหนู”
เธอรอเสียงตอบรับจากเจ้าของห้อง แต่เขากลับเงียบกริบ เธอก็เลยส่งเสียงอีกครั้ง
- ผู้เขียน
