“ก็ได้ ไม่ต้องตะโกน ไปเลย ! ไป! ไป๊!!!”
เธอไม่รอช้า กวดฝีเท้าวิ่งนำหน้าอคิระเข้าสนามฟุตบอลของโรงเรียนด้วยความฮึกเหิม
ขณะอคิระที่ดูสบาย ๆ วิ่งตามหลังเธอเรื่อย ๆ แต่ไม่ทิ้งห่างจนเกินไป
“ทำไมไม่แซงวะ...วิ่งตามอยู่ได้” เธอเริ่มขัดใจและอึดอัดเมื่อต้องอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา เธอมั่นใจว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธออยู่แน่ ๆ
กรี๊ดดดดด....อยู่ ๆ เสียงกรี๊ดก็ดังลั่นไปทั้งโรงเรียน ก่อนจะเป็นเสียงเชียร์จากทั่วสารทิศ
“พี่เซฟสู้ ๆ”
“หนูรักพี่เซฟค่ะ”
“เป็นแฟนกับหนูนะคะ”
“ชิ!” ภรรยาอดหมั่นไส้พวกรุ่นน้องที่มายืนตะโกนเชียร์อยู่ข้างสนามไม่ได้...จนอยากตะโกนกลับไปว่า
“ข้ามศพฉันไปก่อนย่ะ!!” แต่...แต่คนที่มีสิทธิ์พูดประโยคนี้น่าจะเป็นยาหยีคนที่ยืนมองผ่านหน้าต่างบนห้องเรียนชั้นสามของอาคารเรียน ม.ปลายมากกว่า ไม่ใช่ยาหยีที่กำลังวิ่งเหมือนคนบ้าอยู่ในสนามฟุตบอล แต่ไม่มีใครมองเห็นเธอเลย
“ว๊าย!!” เพราะม
