“เดี๋ยวนี้!” เขาเริ่มขึ้นเสียง จนเธอสะดุ้ง
“รถเมย์มาโน่นแล้วค่ะ”
“หยุดอยู่ตรงนี้แหละ จนกว่ายัยเบ๊อะจะขึ้นรถ” เขาสั่งคนขับรถเสียงปกติ ก้มหน้าอ่านหนังสืออย่างไม่รู้สึกรู้สา ขณะเสียงบีบแตรของรถเมย์ลั่นถนน
กวนตีนชะมัด !
“โอ๊ย! จะบ้าตาย!” ระรินยกมือไหว้ขอโทษโชว์เฟอร์รถเมย์ แล้วจับที่จับประตูรถฝั่งข้างคนขับ
“มานั่งนี่” สั่งพลางเหลือบมองเบาะใกล้ตัว
เสียงแตรดังลั่นไล่ไม่เลิก เธอก็เลยรีบขึ้นนั่งที่เบาะหลังตามคำสั่งของคุณหนูผู้เอาแต่ใจ
“คุณหนูทำบ้าอะไรคะ” ทันทีที่ก้นติดเบาะ เธอก็ด่าเขาทันทีเช่นกัน “คนด่ากันใหญ่แล้ว”
เขาเลิกคิ้วหลิ่วตาไม่แคร์ “เธอผิดเองนะ บอกให้ขึ้นรถมาตั้งแต่แรกก็ไม่ยอม”
เธอเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน พยายามระงับความโกรธไว้ เพราะไม่อยากมีเรื่องกับเจ้านายต่อหน้าคนขับรถ ซึ่งกำลังสาวพวงมาลัยฝ่ารถติดอย่างมีสมาธิ
เหนือภพจ้องมองลูกสาวแม่บ้านด้วยสายตายิ้มเย้า เหลือบมองริมฝีปากของเ
