ธีริญพยายามไม่คิดไม่มองให้รู้สึกผิด เพียรสูดลมหายใจลึกๆ ควบคุมอารมณ์ที่แปรปรวนตีตื้อจนหน้ามืดวิงเวียน แต่จู่ๆ โลกที่เธอยืนอยู่ก็หมุนคว้าง ในปากพะอืดพะอมจนเธอต้องวิ่งไปที่หลังรถภิฌาน โก่งตัวอาเจียนเอาน้ำย่อยออกมาจนหมดไส้หมดพุง ริมฝีปากสั่นระริก ทั้งมือทั้งเท้าและเนื้อตัวเธอเย็นเฉียบราวกับนาบด้วยน้ำแข็ง แข้งขาอ่อนแรงแทบทรุดจวนจะล้ม ยังดีที่มีสองมือที่คุ้นเคยเอื้อมมาคว้าตัวเธอเข้าสู่อ้อมแขนได้ทันการ
“คุณเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน”
ได้ยินน้ำเสียงร้อนรนเอ่ยดังข้างหู ธีริญปรือตามองคนถาม แต่มันพร่าจนมองเห็นเขาไม่ชัด ยิ่งเพ่งก็ยิ่งเวียนหัวหนักขึ้น ร่างทั้งร่างซวนซบฝังอยู่ในอกแกร่ง ศีรษะอ่อนพับซบซุกซอกคอ ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายหอมเย็นๆ ของสามีเก่าแล้วรู้สึกจิตใจสงบดีแท้ มือหนาที่โอบประคองพาดแผ่นหลังกระชับเอวเธออยู่ยิ่งให้ความรู้สึกอุ่นใจ ลมหายใจติดขัดเริ่มผ่อนคลายลงช้าๆ อาการวิงเวียนดีขึ้นตามลำดับ
“คุ
