ภิฌานเดินกระหืดกระหอบเข้ามาหยุดยืนข้างเตียง สบดวงตาที่เบิกกว้างมองเขาอย่างตกใจจนทำอะไรไม่ถูกของแม่ของลูก กุมมือเธอไว้อย่างนุ่มนวล แล้วเอ่ยถามแพทย์หญิงที่เป็นเจ้าของไข้ว่า “ลูกของผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“เด็กมีพัฒนาการปกติและแข็งแรงดีค่ะ แต่คุณแม่มีภาวะโลหิตจางและความดันต่ำ ซึ่งอาจจะเกิดจากการทำงานมากเกินไปหรือพักผ่อนไม่เพียงพอ หมออยากให้คุณพ่อคอยดูแลคุณแม่อย่างใกล้ชิด ทานอาหารที่เสริมธาตุเหล็กและกรดโฟลิกช่วยบำรุงครรภ์ ที่สำคัญพยายามให้คุณแม่พักผ่อนเยอะๆ อย่าทำงานหักโหม และอย่านอนดึกค่ะ”
“ได้ครับ” ภิฌานรับคำสั้นๆ ก่อนจะเหลือบมองแม่ของลูกด้วยแววตาดุๆ โชคดีที่เขารีบเร่งทำงานจนเสร็จทันมาโรงพยาบาลและได้พบคุณหมอพร้อมกับเธอ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้ว่าธีริญทรมานตัวเองและลูกในท้องจนน่าโมโหอย่างนี้
ธีริญเม้มริมฝีปากพลางหลุบหลบสายตาคมที่ติติงอย่างจำนน แต่เธอมีทางเลือกไหมล่ะ เธอไม่ได้เป็นคุณหนูที่กินนอ
