ภายในห้องทำงานประธานผู้บริหารสูงสุดแห่งโกลบอล ซีอีโอหนุ่มนั่งนิ่งไม่ไหวติงนานเท่าไรแล้วไม่รู้ ใบหน้าเรียบเฉยจนผู้คนไม่อาจคาดเดาความรู้สึกได้เลย แววตาคู่คมจับจ้องมองมือตัวเองอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับ
ตั้งแต่รับรายงานจากนิธัชเรื่องยาที่ธีริญพกติดตัวว่าเป็นเพียงยาแก้แพ้ทั่วๆ ไป ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เขาควรวางใจว่าเธอไม่ได้ป่วยไข้เป็นอะไรร้ายแรงอย่างที่นึกกลัว แต่ความรู้สึกของเขากลับปล่อยวางไม่ลง ยังคงเคลือบแคลงสงสัยอยู่ว่ามันน่าจะมีอะไรที่มากกว่านั้น อะไรบางอย่างที่ธีริญปิดบังไม่ยอมให้เขารู้
แต่ว่าเรื่องอะไรล่ะ?
ใจเขาหวนกระหวัดไปถึงลูกทันที เป็นไปได้ไหมที่เธอต้องพึ่งยาเพื่อบรรเทาอาการแพ้ท้อง ถึงจะไม่เคยเห็นเธออาเจียนกับตา แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เธอเป็นไข้แล้วไม่ยอมกินยา เขาก็คล้ายจะเข้าใจว่าที่เธอดื้อ ไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะเขา แต่เธอเป็นห่วงลูกในท้องนั่นเอง
ยังมีตอนที่ธีริญซื้อเสื้อผ้าเด็กนั่นอีก
