กว่าหัวใจจะยอมรัก

บทที่ 7 ไม่รักแต่ผูกพัน 5

เธอเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดจะไม่รู้ โตๆ กันแล้วแถมเธอยังแต่งงานมีสามีแล้ว เรื่องความรักก็พอจะดูออกอยู่บ้าง แต่ก่อนภิฌานเฉยชากับเธอก็จริง แต่หลังหย่าท่าทีเขาดูเปลี่ยนไปคล้ายมีความห่วงหาอาทรต่อกัน มันทำให้เธอหวั่นไหวพานจะใจอ่อน แต่เธอไม่รู้ว่าที่เขาทำอย่างนี้เป็นเพราะมีความรู้สึกกับเธอขึ้นมาแล้ว หรือเป็นเพราะลูกกันแน่

เธออยากจะรู้ให้ชัดๆ กันไปเลย!

คนถามใจตุ๊มๆ ต้อมๆ ลุ้นระทึกจนมือชื้นเหงื่อไปหมด แต่คนตอบยังคงวางสีหน้าเรียบเฉย ขนตาสักเส้นก็ไม่กระดิก ภิฌานยกมือทัดเส้นผมหลังใบหูเธอ เขาไม่ได้ยิ้ม แต่การกระทำแฝงความอ่อนโยนอยู่ไม่น้อย ทำให้ใจของเธอคอยแต่จะฟูฟ่อง อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้

“อยู่ด้วยกันนอนด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว ถึงไม่รักก็ต้องมีความรู้สึกผูกพันกันอยู่บ้างละ” เขาเพิ่งจะตอบคำถามที่ทยุตเคยถามได้ว่ารักเธอบ้างไหม...

ความรู้สึกของเขายังไม่ลึกซึ้งไปถึงขั้นนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีความผูกพันอยู่มาก ตอนที่แต่งงานกับธีริญเขายังอยู่ในวัยที่กระหายความสำเร็จ จึงไม่เคยมีความคิดเรื่องการแต่งงานอยู่ในหัวเลย ไม่คิดที่จะสร้างครอบครัวกับผู้หญิงคนไหน รวมถึงเธอด้วย ยิ่งถูกบังคับใจเขาก็ยิ่งต่อต้านหนัก ถึงขั้นคิดว่าถ้าหย่ากันได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี

แต่หลังหย่ากัน...ไม่รู้ทำไมทุกเช้าที่ตื่นมาแล้วไม่เจอเธอนอนอยู่ข้างๆ ใจเขากลับโหยหาทรมานเพราะความเหงา ล้มตัวนอนก็หลับไปพร้อมกับความเดียวดายแทบทุกคืน

แปลก... ทั้งที่ใช้เวลากับอดีตภรรยาน้อยมาก ไม่คิดเหมือนกันว่าธีริญจะมีอิทธิพลต่อใจเขาขนาดนี้ เขาคิดถึงและจดจำช่วงเวลาที่อยู่กับเธอได้ดีทีเดียว ซ้ำยังไม่สามารถตัดภาพของเธอออกจากหัวได้ด้วย อาจเป็นเพราะใช้ชีวิตร่วมกันมาสามปี เขาเคยชินกับการมีอยู่ของเธอ คุ้นเคยกับกลิ่นกายหอมละมุนที่สูดดมครั้งใดก็ทำให้อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่จากไปไหน

หากตัดเรื่องถูกบังคับให้แต่งงาน เขาไม่เคยนึกรังเกียจที่มีธีริญเข้ามาในชีวิต ไม่คิดผลักไส ถ้าเธอไม่ได้เอ่ยปากขอหย่า เขาคงลืมสัญญาและใช้ชีวิตอยู่กับเธอดีๆ โดยไม่มีเรื่องลูกเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้ถ้าเธอตั้งท้อง เขายิ่งไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่

ธีริญนิ่งอึ้ง ในแววตามีความประหลาดใจ ก่อนที่สีหน้าจะผุดรอยยิ้มเยาะขึ้นมาบางเบา

คำตอบนี้มัน...เกินคาดจริงๆ

เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธกันตรงๆ เสียอีก แต่ไม่คิดว่าภิฌานจะพูดจาคลุมเครือชวนให้ยิ่งปวดใจ

ไม่รักแต่ผูกพันงั้นหรือ…

น่าตลกสิ้นดี!

เธอไม่ต้องการคำพูดสวยหรูที่เหมือนคำปลอบใจ ถ้าเขาไม่รักกันก็พูดให้มันชัดเจน ดีกว่ากั๊กกันไว้ไม่ยอมปล่อย ทิ้งเมล็ดพันธุ์หว่านล้อมให้เธอรอคอยความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงต่อไป

“ผูกพัน? ระหว่างเราใช้คำนั้นได้ด้วยเหรอคะ คุณทำเหมือนชีวิตคู่ของเราเป็นการตอกบัตรเข้างาน คุณกลับบ้านแค่อาทิตย์ละวันก็เพื่อมานอนกับฉันเท่านั้น ฉันเป็นภรรยาของคุณ แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงลับๆ ของคุณเลย ไม่มีใครรู้ ไม่มีตัวตน อยู่ได้แค่ในมุมมืดที่คุณต้องการให้อยู่

อย่าพูดถึงความผูกพัน ระหว่างเราไม่เคยมีความรักต่อกันเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นอย่าทำเหมือนกับว่าคุณรักฉัน ทั้งที่มันไม่ใช่ ฉันไม่อยากให้ ‘แฟน’ ในอนาคตของฉันเข้าใจผิด” พูดไปในใจก็ปวดหนึบ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าต้องผิดหวัง แต่ก็ยังเจ็บเหมือนถูกเขาใช้มีดคว้านหัวใจของเธอออกมาโยนเล่นอยู่ดี

สุดท้าย...เขาก็ไม่เคยนึกรักเธอเลย

ธิริญสะบัดหน้าหนี ไม่พูดอะไรอีกเลยสักคำ กระทั่งภิฌานสตาร์ตรถมุ่งหน้ากลับสู่บริษัท ระหว่างทางมีความเงียบและเสียงลมหายใจของความอึดอัดลอยฟุ้งอยู่ภายในรถ ต่างคนก็จมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง หลังชายหนุ่มเคลื่อนรถจอดสนิทหน้าลานบริษัทปุ๊บ ธีริญก็เปิดประตูก้าวออกไปทันทีราวกับไม่อยากจะเสียเวลาอยู่กับเขาแม้แต่วินาทีเดียว

ภิฌานมองแผ่นหลังตั้งตรงของอดีตภรรยาที่เดินลงจากรถไปอย่างไม่แยแส สีหน้าเขาก็ค่อยๆ ขรึมขึ้น แววตาว้าวุ่นไม่รู้จะทำอย่างไรให้เธอหายโกรธ พอรู้อยู่ว่าคำตอบแบบนี้ไม่เป็นที่น่าพึงใจสำหรับคนฟัง เป็นความไม่ถูกใจแต่ถูกต้อง เขาเลือกที่จะไม่โกหกธีริญ ถึงมันจะช่วยให้เรื่องทุกอย่างง่ายขึ้นก็ตาม พวกเราควรคุยกันตรงๆ ให้รู้เรื่องเข้าใจน่าจะดีกว่า

ชายหนุ่มถอนหายใจกับสิ่งที่ตนตัดสินใจ มองร่างบอบบางที่ถูกปกคลุมไปด้วยความขึ้งโกรธระคนเศร้าหมองอย่างขอโทษ ตอนนี้เธอกำลังโกรธ เขาคงต้องปล่อยเธอไปก่อน ส่วนตัวเองก็ทำใจให้เย็นลงมากกว่านี้ ทุกอย่างคงต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป...

ภิฌานถอนสายตากลับมา หัวคิ้วขมวดมุ่นเมื่อเห็นซองยาตกอยู่บนเบาะที่ธีริญนั่งอยู่ เขาเปิดออกดูข้างในเป็นตัวยาเม็ดสีขาว ระบุชื่อยา Cetirizine ไม่รู้ว่ารักษาโรคอะไร

เธอป่วยงั้นหรือ?

เขาเริ่มร้อนใจด้วยความเป็นห่วง ทีแรกว่าจะตามไปถามเธอให้รู้เรื่อง แต่พอฉุกคิดอีกทีไม่มีทางที่คนอมดอกพิกุลไว้ในปากอย่างเธอจะยอมตอบเขา ภิฌานจึงต่อสายหาเลขาที่น่าจะหาคำตอบให้เขาได้ดีกว่าอดีตภรรยา