ธีริญมองภิฌานด้วยความสงสัยใคร่รู้ขณะยืนอยู่ตรงลานจอดรถหน้าบ้านหลังหนึ่งในสไตล์คอนเทมโพรารี่ ขนาดของมันใหญ่โตเรียบหรูร่วมสมัย เน้นโทนสีที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเรียบง่ายและสบายตาเหมาะสมกับคำว่า ‘บ้าน’ แม้ตอนนี้พื้นที่หลายส่วนจะถูกตกแต่งกลายเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ฉลองมงคลสมรสของเธอกับเขาก็ตาม
“บ้านใครคะ?”
ภิฌานหันมายิ้มมองเธอ สอดประสานปลายนิ้วเข้ากันอย่างอบอุ่น ไม่ต่างจากสิ่งก่อสร้างที่เธอเห็นตรงหน้า และนึกรักมันขึ้นมาทันที
“บ้านของเรา”
ธีริญเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ฉันคิดว่าคุณชอบอยู่คอนโดซะอีก” เพราะชีวิตส่วนใหญ่ของเขาอยู่แต่กับงานกับบริษัท คอนโดมิเนียมจึงตอบโจทย์ตรงกับสไตล์ของคนบ้างานอย่างภิฌาน เพราะเดินทางสะดวกและอยู่ในแหล่งใจกลางเมือง เหมือนเพนต์เฮาส์ที่เธออาศัยเขาอยู่มาตลอดสามปีนั่นละ
อีกอย่างเธอไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องบ้านหรือครอบครัว ยังคิดว่าภิฌานเป็นพวกไม่ให้ความใส่ใจในสถาบันนี้เสี
