เจ้าสัวชราเดินเข้ามาตบไหล่คนหนุ่มคล้ายตักเตือน ยิ้มเยาะอย่างเป็นต่อ
ภิฌานมองตาอีกฝ่ายแล้วเม้มปาก ยังคงเงียบไม่เอ่ยสิ่งใด
“ว่าไง...ยังมีอะไรจะพูดอีกมั้ย ไหนว่าจะยัดข้อหาฉันให้ได้ไง แกมีหลักฐานว่าฉันเป็นคนสั่งรึเปล่าล่ะ ถ้ามี แน่จริงก็เอามายันกัน...”
เจ้าสัวผู้ชะล่าใจยังพูดไม่ทันจบ บันทึกเสียงโทรศัพท์มือถือของธีริญก็ดังแทรกขึ้นด้วยฝีมือของเธอ ธีริญเปิดเสียงดังจนสุดพลางยกชูหราไปรอบๆ ให้ทุกคนได้ยินกันทั่ว
“ทำไมคุณพันธิตราจะต้องทำร้ายฉันด้วยล่ะ ในเมื่อเธอก็สมหวังกำลังจะได้เป็นคุณผู้หญิงพีรภูวดลอยู่แล้ว”
“เพราะลูกในท้องของคุณเป็นตัวเกะกะน่ารำคาญของคุณหนูยังไงละ เจ้านายผมเลยสั่งให้พวกผมมาเก็บกวาดให้สิ้นซาก”
“เจ้านายคุณคิดจะฆ่าจะแกงฉันเหรอ”
“พวกผมไม่ฆ่าคุณหรอก แต่จะให้เด็กในท้องลืมตาดูโลกไม่ได้ ทนเจ็บเอาหน่อยก็แล้วกัน อย่าโทษว่าพวกผมใจร้ายเลย ต้องโทษที่คุณดันหาเรื่องทำให้เจ้านายกับคุณหนูของ
