“ในเมื่อคุณอยากให้ฉันลำบาก เพราะไม่มีเงินก้อนคืนคุณ งั้นคุณก็พูดมาเถอะค่ะว่าต้องการอะไร”
ภิฌานขมวดคิ้วไม่ชอบใจ
“คิดว่าผมแกล้งคุณ?” ทั้งที่เขาทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของเธอแท้ๆ
“ไม่ใช่เหรอคะ? หรือว่าคุณทำเพราะคิดจะแย่งลูกกับฉันล่ะ”
“ธีริญ!” น้ำเสียงเขาเข้มขรึมพอๆ กับสีหน้าเย็นชา “ความจำคุณสั้นเหมือนปลาทองรึไง ผมบอกแล้วว่าไม่เคยคิดจะแย่งลูกไปจากคุณ ผมทำเพื่อคุณ” เห็นๆ อยู่ว่าธีริญสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้ทุกเมื่อ แต่เธอก็เลือกที่จะดื้อดึงอยู่เสมอ ทำเหมือนแค่ให้เขาช่วยจะทำให้เธอเสียศักดิ์ศรีมากอย่างนั้นแหละ
“คุณทำเพื่อลูกต่างหาก” เธอเชิดหน้าบอกคล้ายไม่เชื่อน้ำคำของเขา
“คุณอยากจะคิดยังไงก็ตามใจ แต่ผมจะไม่ยอมให้คุณทรมานลูก เที่ยวอุ้มท้องพาตะลอนไปโน่นมานี่ให้ลำบากแน่”
“ฉัน...” ธีริญสะอึก ลำคอตีบตันจนต้องกลืนน้ำลาย สีหน้าสลดอย่างรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลตัวเองให้ดี เธอเถียงไม่ออกสักคำ จริง
