ไหนภิฌานบอกว่าให้มาช่วยเลือกเนคไทไงล่ะ เธอไม่เห็นเขาเลือกมันสักเส้น แต่เสื้อผ้าคล้ายชุดคลุมท้องที่แขวนอยู่เต็มราวตรงหน้าเธอนี่คืออะไร?
ธีริญเหล่มองคนหน้าตายอย่างต้องการคำตอบ แต่นอกจากภิฌานจะไม่ทุกข์ร้อนแล้วยังหยิบชุดเดรสบนราวมายัดใส่มือเธอ เอ่ยเสียงนุ่มว่า
“เข้าไปลองสิ ผมว่าชุดนี้เหมาะกับคุณดี” แล้วดุนหลังพาเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องลองเสื้อ ไม่สนใจสายตาเก้อเขินของพนักงานเลยสักนิด
“ลองทำไม ใครบอกว่าฉันจะซื้อ” เธอหันไปแหวใส่เขาเสียงเบา
“อายุครรภ์คุณมากขึ้น หน้าท้องก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้น ควรใส่เสื้อผ้าที่สบายเนื้อสบายตัว ไม่รัดหรือแน่นจนเกินไปเพื่อลูกในท้อง”
ธีริญกลอกตาที่อดีตสามีพูดยังกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ อดไม่ได้ที่แขวะกลับ
“คุณเป็นหมอรึไง ถึงมารู้ดีกว่าฉันที่เป็นแม่ ฉันรู้หรอกน่าว่าควรใส่ชุดอะไรที่จะไม่ทำร้ายลูก”
คนถูกแขวะมองเธอนิ่งๆ สีหน้าไม่สะทกสะท้าน แถมยังแขวะกลับนิ่มๆ อีกว่า
“ชุดที
