ภายในคฤหาสน์เกื้อการุญ หญิงสาวเจ้าของใบหน้าอ่อนหวานนั่งไขว่ห้าง หมุนแก้วไวน์ในมือ ขณะที่ดวงตาหรี่ลงอย่างดุร้าย เมื่อหวนนึกถึงภาพตอนกลางวันที่หล่อนได้เห็นหลังแอบตามภิฌานออกไป ภาพที่เขาจูบกับเมียเก่าอย่างดูดดื่มยังติดตาหล่อนอยู่ไม่จาง เช่นเดียวกับความร้อนรุ่มในอกที่ทวีความรุนแรงแผดเผาจนลุกโชน
พันธิตรากำแก้วในมือแน่น สีหน้าบิดเบี้ยวดูไม่ได้ ความโกรธเกลียดเคียดแค้นพุ่งทะลักล้นออกตา ได้แต่ถามตัวเองว่า
ทำไมถึงไม่เป็นหล่อน?
คนที่ควรจะอยู่ในอ้อมแขนของภิฌานก็คือหล่อน หล่อนเหมาะสมกับเขาทุกอย่างชนิดที่ธีริญเทียบไม่ติดเลยแม้แต่เศษฝุ่น แต่แววตาของเขากลับไม่เคยมีหล่อน ไม่เคยมองเห็น ทุกครั้งที่มองตาเขาหล่อนจะเห็นเงาของเมียเขาสะท้อนอยู่ข้างใน ยิ่งนานวันตัวตนของธีริญก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นทุกที ความรู้สึกรักใคร่ในแววตาของเขาก็ไม่คิดจะบิดบังด้วย
แต่กับหล่อน...
ภิฌานแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ได้รักและไม่เคยให้ค
