ธีริญแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เมื่อภิฌานพูดราวกับมานั่งอยู่ในใจเธอ เกิดลังเลสับสนจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร จะเดินหน้าหรือถอยหลังก็เจอแต่ทางตัน ถูกบีบรัดจากทุกทางจนอึดอัดหายใจไม่ออกเหมือนอยู่ในโพรงแคบๆ น่าหวาดกลัว
เธอเป็นแม่ สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือการสูญเสียลูก!
แต่เขาล่ะ.. แม่เขาล่ะ... เคยคิดถึงใจเธอบ้างไหม?
ทางเลือกที่พวกเขาให้มาไม่ต่างอะไรกับไม่ให้เลือก แถมยังเหมือนจะบีบให้เธอเดินไปตายเสียมากกว่า แม่เขาแย่งลูกไปจากเธอพร้อมกับโยนเศษเงินให้ ส่วนภิฌานเสนอการแต่งงานที่เป็นไปไม่ได้ เขาทำเพื่อช่วยเธอก็จริง แต่ก็เหมือนเข้าร่วมงานกุศลงานหนึ่ง เป็นอย่างนั้นจะทำให้เธอยิ่งอับอายดูน่าสมเพชจนสู้หน้าใครไม่ได้อีก
เธอไม่ต้องการสามีที่หยิบยื่นเพียงความ ‘สงสาร’ ให้กัน
ธีริญหลับตาลง ปิดบังความปวดร้าวเอาไว้สุดกำลัง ยังคงเอ่ยกับเขาเสียงแข็งว่า
“คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน ฉันจะคิดหรือทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”
