“คุณไม่ต้องทำอะไรเพื่อฉัน แค่รับปากฉันข้อเดียว อย่าให้แม่ของคุณมายุ่งกับฉันและลูกก็พอ”
ภิฌานขมวดคิ้วเข้าใจว่าธีริญเป็นกังวลเรื่องอะไร แต่ไม่ชอบใจเลยที่เธอมักบอกปัดความห่วงใยที่เขามีต่อเธอและลูก จะฝืนใจรับไว้สักหน่อยไม่ได้เชียวหรือ...
“ผมรับปากว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณแม่หรือใครทั้งนั้น แต่เรื่องที่ไม่ให้เป็นห่วงคุณหรือไม่ดูแลคุณ ผมทำไม่ได้ สิ่งที่ผมทำถึงคุณไม่พอใจก็ต้องยอมรับ คิดซะว่าผมทำเพื่อลูกก็ได้ ถ้ามันจะทำให้คุณสบายใจ”
สบายใจ?
มือที่สั่นเทาของธีริญกำแน่น เธอจะสบายใจได้อย่างไรในเมื่อยังมีเขาคอยวนเวียนตอกย้ำ สร้างความเจ็บปวดให้เธออยู่แบบนี้ แค่อยากจะลืมหน้าเขายังไม่ได้เลย ยังคงต้องพัวพันพบหน้ากันแทบทุกวันก็เพราะ ‘ลูก’
“ฉันว่าคุณน่าจะแต่งงานใหม่และมีลูกสักคนสองคนนะ ฉันมั่นใจว่าแม่คุณคงเตรียมว่าที่ศรีภรรยาผู้เพียบพร้อมไว้รอคุณอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงไม่ไปใช้ชีวิตในสังคมที่หรูหราของคุณ อ
