วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันที่เธอต้องทำตามสัญญาชดใช้หนี้ที่ภิฌานระบุไว้ มาหาเขาถึงเพนต์เฮาส์เหมือนผู้หญิงไร้ยางอาย จะด้วยเหตุผลหรือความจำใจธีริญก็รู้สึกสมเพชตัวเองสิ้นดี
แต่ทำอย่างไรได้...ใครใช้ให้เธอดันเป็นหนี้เขาล่ะ?
หญิงสาวยืนมองบานประตูหน้าห้องด้วยแววตาวูบไหวที่เปี่ยมอารมณ์หลากหลาย ที่นี่เป็นบ้านที่เธอเรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะสร้างความสุขให้เพียงหยิบมือ แต่ช่างทุกข์ถนัดเหลือเกินในความทรงจำของเธอ ธีริญสัมผัสถึงความโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวได้ฝังใจ ยังคงเห็นภาพตัวเองที่อยู่อย่างอ้างว้างตามมุมต่างๆ ในห้องนี้ได้ดี แม้จะมีเพียงวันเดียวเท่านั้นที่เธอได้รับอ้อมกอดและไออุ่นจากคนที่เป็นสามี แต่มันก็ช่างน้อยนิดจนทดแทนกันไม่ได้เลย
ใจเธอเจ็บเพราะยังคงรักเขา
เธอยอมรับ...
แต่รักแล้วยังไง ก็เป็นเพียงแค่รักข้างเดียว เธอไม่อยากเอาศักดิ์ศรีที่แทบไม่มีเหลือแล้วไปโยนให้ภิฌานเหยียบเล่น แค่นี้เธอก็โงหัวมอง
