“แกจะทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!” นางแผดเสียงจนหน้าอกกระเพื่อม “ผู้หญิงดีๆ มีตั้งเยอะทำไมไม่เลือก ต่อให้แม่นั่นจะท้องกับแกจริงๆ ฉันก็รับแต่หลาน แต่อย่าหวังว่าฉันจะยอมรับแม่มัน ไม่มีวัน!!!”
“คุณแม่คิดจะพรากแม่พรากลูกออกจากกันยังงั้นเหรอครับ” เขาถามอย่างไม่อยากจะเชื่อและไม่เห็นด้วยอย่างที่สุด
“ผู้หญิงอย่างธีริญไม่สมควรจะเป็นแม่ของลูกแก รอให้แม่นั่นคลอดก่อน แกค่อยตรวจดีเอ็นเอยืนยันให้เรียบร้อย ถ้าเป็นลูกแกจริงก็โยนเงินให้หล่อนไปสักก้อน ส่วนหลานฉัน ฉันจะหาแม่ใหม่มาดูแลเอง”
ฟังที่ท่านพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายดาย ภิฌานกระตุกยิ้ม สีหน้ามืดมนเหมือนห่าฝนที่จวนโหมกระหน่ำ ริมฝีปากหยักหนาเหยียดตรงมั่นคงในความคิด เขาไม่พูดพร่ำให้มากความ ย้ำกับท่านสั้นๆ แต่จริงจังหนักแน่นว่า
“อย่ายุ่งกับเธอ!” แล้วหันหลังเดินจากไปทันทีโดยไม่เหลียวมองกลับมา ไม่สนด้วยว่ามารดาจะโกรธเพียงใด เพราะเขาพูดชัดเจนแล้ว
ศรีอาภามองตาม
