กว่าหัวใจจะยอมรัก

บทที่ 1 ชีวิตคู่ที่เฉยชา 2

สู้ให้เขาทะเลาะกับเธอจนแตกหักไปเลยเสียยังจะดีกว่าโดนความเย็นชาของเขากัดกินทีละนิด ยิ่งนานวันใจเธอก็ยิ่งกร่อนยิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ จนธีริญเลิกหวังพลางนึกปลง เคยคิดว่าจะปล่อยชีวิตคู่ไปอย่างนี้จนกว่าเราจะหย่ากัน ให้เวลาตัวเองได้ทำใจและเข้มแข็งยามที่ต้องเลิกรากับสามีสุดที่รัก

แต่ตอนนี้คงไม่ได้ เพราะมีตัวแปรที่สำคัญมากเพิ่มเข้ามาให้เธอต้องตัดสินใจเลือก

และแน่นอนว่าเธอ ‘เลือก’ แล้ว!

ไม่รู้หรอกว่าหากภิฌานรู้ว่าเธอท้อง เขาจะรู้สึกอย่างไร จะเก็บหรือไม่เก็บเด็กคนนี้เอาไว้ แน่ที่เธอแน่ใจอย่างหนึ่งคือเขาคงไม่ยินดีสักเท่าไหร่ เพราะปลายทางอนาคตของเขาไม่มีเธอกับลูกรวมอยู่ในนั้นด้วย ยิ่งมีบ่วงเพิ่มขึ้นมายิ่งรังแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นเท่านั้น

สำหรับเขา... เธอคิดว่าการมีลูกเป็นสิ่งที่ผิดพลาด อาจร้ายแรงถึงขั้นที่ว่าหากเขาบังคับให้เอาออก เธอจะทำอย่างไร

ดูเหมือนถ้าคิดจะเก็บลูกเอาไว้ เธอกับเขาคงต้องหย่ากันสถานเดียว

ลมหายใจของเธอพลันอ่อนระโหย รู้สึกหมดแรงขึ้นมาดื้อๆ มันเหนื่อยจนเธอไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวกำลังใจที่จะปลุกเร้าตัวเองให้สู้ หมดใจที่จะหลอกตัวเองว่ามีความสุข ทั้งที่ในความเป็นจริงแสนทุกข์เหลือเกิน ความทรงจำทั้งหมดจนถึงตอนนี้มีแต่ความว่างอ้างจนปวดร้าวที่สัมผัสได้อย่างลึกซึ้ง ลมหายใจขาดห้วงเมื่อได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า

บางทีเธออาจจะต้องหย่ากับเขาเร็วขึ้น...

ธีริญสูดลมหายใจที่เจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เงยหน้าหลับตาขับไล่น้ำตาที่รื้นขึ้นมาเต็มกระบอกตาจนร้อนผ่าว ข่มความเสียใจเก็บงำความทุกข์เอาไว้ให้ลึกถึงก้นบึ้ง ใช้ความเข้มแข็งฉาบหน้าไม่ต้องการให้ใครมองมาแล้วเยาะเย้ยสมเพช ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเธอเป็นคนเลือกเอง จะสุขหรือทุกข์ก็ต้องรับผลด้วยตัวเธอเอง

หญิงสาวลืมตาขึ้น ใบหน้าคมเข้มจริงจังที่ลอยเด่นกำลังมองเธอแน่นิ่ง ทำให้ดวงตาคมสวยเบิกโตผงะด้วยความตกใจ สิ่งแรกที่คิดคือเขาเห็นอะไรบ้าง เห็นใบตรวจครรภ์ของเธอรึเปล่า จึงรีบกวาดตามองแล้วค่อยพลันโล่งอก ยังดีที่ซองเอกสารสีน้ำตาลบิดบังเอาไว้

ธีริญปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เอ่ยถามว่า

“คุณมาได้ยังไงคะ” วันนี้เป็นวันศุกร์ ไม่ใช่วันอาทิตย์ที่เธอจะได้เจอหน้าเขาเสียหน่อย

“ผมเพิ่งกลับมาจากดูงาน” ภิฌานเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้านิ่งเฉย ขณะยื่นถุงกระดาษใบใหญ่หรูหราให้เธอ “ของฝาก”

ธีริญยิ้มบางๆ รับถุงมาเปิดออกดูอย่างไม่ใคร่แปลกใจนัก ทุกครั้งที่ภิฌานไปทำงานต่างประเทศ เขามักหอบหิ้วของฝากมาให้เธอเสมอ คราวนี้เป็นช็อกโกแลตแบรนด์ดัง ทำให้เธอรู้ว่าเขาน่าจะเดินทางไปแถบทวีปยุโรปมา

“ขอบคุณค่ะ”

ภิฌานพยักหน้าเล็กน้อย แล้วยื่นถุงอาหารสดวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเธอ บอกความต้องการของเขาว่า

“วันนี้ผมซื้อปลากระพงมา อยากกินแบบต้มยำ”

“คุณเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันขอดเกล็ดปลาให้เอง เสร็จแล้วค่อยมาช่วยกันทำ”

ข้อดีอีกอย่างของสามีเธอคือเขาไม่เคยเอาเปรียบใคร ไม่ว่าจะกับเธอที่เป็นภรรยาหรือคนอื่น ไม่เคยใช้เรื่องเพศมาตัดสินว่าเธอต้องเป็นแม่บ้านคอยปรนนิบัติเขา ภิฌานช่วยงานบ้านทุกอย่างแบ่งกับเธอคนละครึ่งอย่างแฟร์ๆ ถ้าเธอซักผ้า เขาจะกวาดบ้านถูพื้น ถ้าเธอทำกับข้าว เขาจะล้างจาน เขาทำตามคำพูดเสมอต้นเสมอปลาย ทุกอย่างหารกันคนละครึ่ง

หรือจะพูดให้ถูกว่า... เขาแบ่งแยกความสัมพันธ์ของเราอย่างชัดเจนดี?

ธีริญลุกพรวดเดินดุ่มไปห้องครัวภายในเพนต์เฮาส์ระดับลักซ์ชัวรี ด้วยไม่อยากเผชิญหน้ากับคนที่ทำให้เธอหัวร้อนได้ง่ายๆ จัดการขอดเกล็ดปลาอย่างแข็งขันราวกับหาที่ระบายอารมณ์ ทว่าไม่รู้เพราะเผลอเหม่อไปแวบหนึ่งหรือเกิดน้อยใจชั่ววูบ ไม่ทันระวังจนทำให้ถูกเงี่ยงปลาตำนิ้วเข้าจังๆ

“โอ๊ย!” เธอชักมือออก สะบัดปลายนิ้วที่มีเลือดไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าภิฌานมายืนซ้อนหลังอยู่ตั้งแต่เมื่อไร เขาคว้ามือเธอไปล้างน้ำทำความสะอาดให้เลือดหยุดไหล ธีริญเอี้ยวคอมองเขาด้วยความรู้สึกปวดร้าวระคนสุขใจ มือเขาใหญ่และอบอุ่นมากทำให้เธออุ่นวาบไปทั้งใจ

ยกเว้น...หัวใจเขา

“ระวังหน่อย” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม ผิดกับสีหน้าที่ยังคงราบเรียบเย็นชา ใช้กระดาษทิชชูซับเลือด ทายาและแปะพลาสเตอร์ให้อย่างเบามือ ก่อนจะผละออกห่างเดินตรงไปยังห้องนอน แต่ยังไม่วายหันมากำชับเธอว่า

“ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวผมทำเอง”

ไม่รอให้เธอพยักหน้ารับก็เดินหายเข้าไปในห้องชำระล้างร่างกาย ธีริญได้แต่ยืนถอนหายใจอยู่ตรงนั้น มองพลาสเตอร์บนนิ้ว แม้เขาจะช่วยทำแผลให้เธอ แต่คนเป็นสามีควรปลอบโยนภรรยามากกว่านี้รึเปล่า ถ้าเขาเผยสีหน้าเป็นห่วงกันสักหน่อย ช่วยเป่าแผลให้เธอสักนิด พูดจาห่วงใยกันอีกสักสองสามคำ เธอคงไม่รู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้หรอก

หญิงสาวแหงนหน้ากะพริบตาถี่ๆ ยกปลายนิ้วกรีดน้ำตาทิ้งเมื่อรู้สึกเจ็บมากขึ้นไปอีก เตือนตัวเองว่าให้ชิน เพราะต่อให้พยายามมากแค่ไหน เธอก็คงไม่อาจละลายกำแพงน้ำแข็งที่ห่อหุ้มหัวใจเขาลงได้

ทำได้แค่...ทำใจ