กว่าหัวใจจะยอมรัก

บทที่ 1 ชีวิตคู่ที่เฉยชา 5

หญิงสาวเหม่อลอยจนไม่รู้ว่าภิฌานหยิบทิชชูจากข้างๆ มาเช็ดคราบคาวบนตัวเขาและตัวเธอ จัดแจงเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย ก่อนกระซิบชิดริมหูเธอว่า

“ขอโทษที่ทำให้คุณเลอะ ไปล้างเนื้อล้างตัวสักหน่อยเถอะ”

ธีริญพยักหน้าไม่พูดอะไรและไม่มีอะไรจะพูด เธอเลื่อนตัวลงจากเคาน์เตอร์ครัวโดยไม่รอให้เขาอุ้มลงมา ก้าวขาฉับตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อซ่อนน้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ พอเปิดน้ำทุกก๊อกแล้วก็ทรุดตัวปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น มือเล็กๆ ที่สั่นเทาลูบหน้าท้องราวกับจะปลอบขวัญลูกน้อยและตัวเอง จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เคยคิดที่จะมีลูกกับเธอ เด็กคนนี้เป็นความผิดพลาดร้ายแรงสำหรับภิฌาน เป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการและจะไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้นเป็นอันขาด

คิดถูกแล้วจริงๆ ที่เธอไม่บอกเรื่องลูกให้เขารู้!

เธอมั่นใจว่าเขาไม่มีวันยิ้มรับอย่างยินดีหรือต้อนรับการมาของลูกคนนี้แน่นอน ซ้ำร้ายอาจจะยิ่งเกลียดชังทั้งเธอและเด็กคนนี้อีกหลายเท่า

ความเจ็บปวดที่คนเป็นพ่อไม่รักและไม่ต้องการ เธอจะไม่มีวันให้เด็กที่เปรียบดังผ้าขาวบริสุทธิ์ต้องมารับรู้และแบกรับความเจ็บปวดที่น่าเศร้านี้เด็ดขาด มีแค่เธอที่ได้ลิ้มรสความทรมานแบบนั้นเพียงคนเดียวก็พอแล้ว เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องลูก ต่อให้ต้องปกปิดการมีอยู่ของเขาไม่ให้คนเป็นพ่อล่วงรู้ เธอก็จะทำ และทำอย่างไม่ลังเลด้วย

ได้ระบายความอัดอั้นจนพอใจธีริญก็กลับเข้ามาที่ห้องนอน เห็นสามีนอนหันหลังหลับไปแล้ว สีหน้าอิดโรยบ่งบอกว่าช่วงนี้เขาคงยุ่งและเหนื่อยมาก กระนั้นก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ทั้งที่เหนื่อยแท้ๆ แต่ก็ยังหื่น กลับมาถึงปุ๊บก็จับเธอกินดุเหมือนคนตายอดตายอยาก

เธอมองเขาเศร้าๆ มีทั้งความรักและน้อยใจปะปนอยู่ในแววตา อยากจะหันหลังนอนไม่ได้คิดจะกวนใจเขา แต่ไม่รู้ทำไมพอแผ่นหลังกว้างก็ยิ่งรู้สึกเหงาและหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ ราวกับมีภูเขาลูกใหญ่กั้นกลางระหว่างเราเอาไว้ เธอรู้สึกทนไม่ได้จึงขยับเข้าหา ยกมือกอดเอวแนบหน้ากับหลังของเขาอยากสัมผัสถึงความอบอุ่นที่เฝ้าโหยหา แต่ยังไม่ทันรับรู้ก็ถูกมือเขาปัดออกเบาๆ คล้ายกับไม่ต้องการให้ใครรบกวน

ใจเธอปวดหนึบ

วันนี้เธอแค่อยากนอนกอดเขาสักหน่อยก็ไม่ได้หรือ?

ถูกสามีปฏิเสธ เขาจะกอดเธอก็เฉพาะตอนที่อยากเท่านั้น หรือว่าเยื่อใยระหว่างเราช่างเบาบางมากเสียจนมีเพียงทะเบียนสมรสกับเซ็กส์แค่นั้นรึไง...

ธีริญพลิกตัวขยับห่างจากเขาจนสุดขอบเตียง น้ำตาร่วงเผาะกับชีวิตคู่ที่ขมปี๋ไม่มีหวานเจือปนอยู่เลยสักนิด ก่อนจะสะอื้นฮักจนต้องรีบยกมือปิดปากขบเม้มกลั้นเสียงร้องจนตัวโยน ไม่ยอมให้มันดังเล็ดลอดออกมา ความเจ็บปวดยิ่งถาโถมทำให้ตัวเธอสั่นเทาร้าวลึกจนไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้

รู้ดีว่าตัวเองอ่อนไหวมากเกินไป...

ทั้งที่ก็อยู่แบบนี้มาสามปีแล้ว จะมาน้อยอกน้อยใจอะไรไม่เข้าเรื่องอีกล่ะ?

เธอเองใช่ว่าอยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากคิดมากหรือทำตัวเองให้ยิ่งดูน่าสมเพช แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ ความเฉยชาที่ได้รับกับความผิดหวังเสียใจที่สะสม ทำให้เธอได้แต่ถามตัวเองเป็นร้อยรอบพันรอบว่า

นี่หรือชีวิตคู่ที่เธอวาดฝัน?

ตลกสิ้นดี!!!

หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น ไหลเสียให้พอ ให้สมกับความกล้ำกลืนที่กัดกินหัวใจจนแหว่งวิ่น ยิ่งถูกความเย็นชาของเขากัดเซาะให้เจ็บลึกก็ยิ่งดี เธอจะได้ตัดใจได้เร็วขึ้น แล้วทำในสิ่งที่ควรทำ

ถึงวันที่จากกัน... หัวใจเธอจะได้ตายด้าน อาจจะเจ็บน้อยลงหรือไม่รู้สึกรู้สมเลยก็ยิ่งดี