Episode 06 หยอกเหยื่อ

1282 คำ
Episode 06 หยอกเหยื่อ ร่างบางถูกวางลงบนผูกนอนสีขาวสไตล์ญี่ปุ่น เพราะสไตล์การตกแต่งของโรงแรมคงไว้ตามรูปแบบของวัฒนธรรมญี่ปุ่นดั้งเดิม ร่างบางรีบขยับตัวถอยหนีทันทีที่ได้รับอิสระคืนมา แต่ก็ไม่ได้สามารถขยับหนีไปได้ไกลมากนักเนื่องจากตัวเธออยู่บนผูกนอนโดยมีเขานั่งอยู่ข้างๆ “ฉันบอกแล้วไงว่าเราจะได้เจอกันอีก เป็นเธออีกแล้วนะที่มาหาฉันถึงที่” อาคินกล่าวทักทายอีกฝ่ายด้วยประโยคหลอนหู นิ้วมือหนายกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่คลออยู่บริเวณดวงตาคู่สวย ใบหน้าที่ไร้ซึ่งเครื่องสำอางริมฝีปากอมชมพูธรรมชาติ แม้จะไม่ได้บำรุงอะไรมากมายนัก ความสดใหม่ของเธอเป็นสิ่งที่เขาหวงแหนเลยเผลอหงุดหงิดใส่พายุไปชั่วครู่ที่มายุ่งกับเหยื่อของเขาต่อหน้าต่อตา “ฉันไม่อยากพูดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญเหมือนที่ผ่านมา ฉันหนีคุณมาไกลขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังได้...” มินวาพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเป็นคำถามในใจที่เผลอพูดออกมา ทั้งที่ความจริงเธอก็ไม่ได้ต้องการคำตอบเท่าไหร่ “เพราะตราบใดที่ฉันต้องการเธอ เธอก็หนีไปไหนไม่พ้นหรอกเธอยังไม่เข้าใจความหมายอีกเหรอ” เขาตอบของเธอด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอารมณ์ดี ต่างจากอีกฝ่ายที่สีหน้าอมทุกข์อย่างเห็นได้ชัด “ฉันทนเล่นเกมแมวไล่จับหนูกับคุณต่อไปไม่ไหวแล้ว ช่วยบอกทีว่าต้องทำยังไงถึงจะหยุดเกมบ้าๆ ของคุณได้” มินวาเอ่ยถามด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เธอไม่สามารถทนใช้ชีวิตอยู่บนความรู้สึกหวาดระแวงได้อีกต่อไป ไม่รู้ว่าครั้งหน้าเขาจะไปปรากฏตัวที่ไหน หรือช่วงเวลาไหนในชีวิตของเธออีก ถ้ามันหนีไม่พ้นสักทีอย่างที่เขาบอก เธอก็จะยอมเล่มเกมกับเขาให้เรื่องบ้าๆ นี่มันจบลงเร็วๆ เสียที เธออยากได้ความสุข ความสงบ ความปลอดภัยในการใช้ชีวิตของเธอคืนมา ตอนนี้ชีวิตของเธอเหมือนอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออกมองไปทางไหนก็มืดไปหมดสำหรับเธอในตอนนี้ “แบบนี้ก็ไม่สนุกเลยสิ ฉันยังไม่ทันออกล่าเลยเธอก็คลานเข้ามาหาฉันเองซะแล้ว” อาคินส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความเสียดาย ก่อนจะแค่นหัวเราะเย้ยหยันตามหลัง “แล้วคุณต้องการอะไร ฉันไม่ยอมคุณก็ตามรังควานฉันไม่เลิก พอฉันยอมคุณก็ไม่เอา” “มันง่ายเกินไปฉันไม่ชอบ” มาเฟียหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปนั่งชงชาบริเวณโต๊ะชงชา ที่มีประตูบานใหญ่สามารถเปิดออกมองเห็นเป็นบ่อออนเซนขนาดใหญ่ วิวทิวทัศน์สวนสไตล์ญี่ปุ่นที่จำลองออกมาประหนึ่งกำลังอยู่ในญี่ปุ่นแท้ๆ เป็นจุดเด่นที่ทำให้โรงแรมแห่งนี้อยู่มาได้อย่างยาวนานมีนักท่องเที่ยวแวะเวียนมาเยี่ยมชมไม่ขาดสายไม่ใช่แค่เฉพาะคนในประเทศ แต่นักท่องเที่ยวต่างชาติก็ตั้งใจเพื่อมาเยี่ยมชมความงดงามนี่ โดยที่โรงแรมแห่งนี้ยังมีที่ญี่ปุ่นอีกหลายแห่ง โดยห้องที่จะมีวิวบ่อออนเซ็นส่วนตัวเป็นของตัวเองก็มีเพียงไม่กี่ห้อง และก็มีเฉพาะห้องพักชั้นล่างเท่านั้น ซึ่งโรงแรมแห่งนี้ต้องการอนุรักษ์รูปแบบของเรียวกังดั้งเดิมเอาไว้ให้ได้มากที่สุดจึงต่อเติมมีเพียงแค่สองชั้นเท่านั้น “มานั่งนี่” อาคินส่งเสียงเรียกออกคำสั่งให้คนตัวเล็กลุกจากที่นอนมานั่งลงบนเบาะรองนั่งฝั่งตรงข้ามเขา เธอยอมทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่ายเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เธอยังมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ หรือหลบหนีเขาได้อยู่รึเปล่า มินวาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองดูมือเรียวสวยราวกับผู้หญิงของอีกฝ่ายที่กำลังชงชาอย่างปราณีต ไม่ผิดจากขนบธรรมเนียมการชงชาที่เธอเรียนมาเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่ถ้วยชาที่มีลวดลายวิจิตรศิลป์งดงามจะถูกวางลงตรงหน้าเธอ ซึ่งการกระทำเช่นนี้ของเขาความหมายมันหมายถึงเขากำลังต้อนรับการมาเยือนของแขกอย่างเธอ ซึ่งเหมือนตั้งคำถามให้เธอเป็นนัยว่าเธอยินดีที่ได้เป็นแขกของเขาหรือไม่ ต่างฝ่ายต่างจ้องมองลึกไปในดวงตาคู่สวยของกันและกัน ความเงียบที่มีเพียงเสียงน้ำไหลคลอบรรยากาศทำให้ทุกอย่างยิ่งดูน่าอึดอัดไปเสียหมด ก่อนที่มินวาจะเป็นคนส่งเสียงทำลายความเงียบสงบนี่ “ขออนุญาตด้วยนะคะ” เธอกล่าวบอกอีกฝ่ายตามหลักมารยาทการดื่มชา ก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มโดยไม่ลืมหมุนลวดลายออกตามขนบธรรมเนียม และนั้นทำให้อาคินยกยิ้มมุมปากขึ้นตามหลังในทันที “ฉันลืมไปว่าเธอมันเป็นพวกเด็กเนิร์ดพวกขนบธรรมเนียมคงจะเคร่งมากสินะ” ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ดื่มด่ำกับรสชาติของชา น้ำเสียงกระแหนะกระแหนของอีกฝ่ายทำให้เธอเลือกที่จะวางถ้วยชาในมือลง “ฉันก็มีมารยาทกับคนบ้างคน แต่ลืมไปว่ากับคุณคงไม่จำเป็น” พูดจบคนตัวเล็กก็เทน้ำชาลงบนถาดชงชาบ่งบอกถึงการเสียมารยาทขั้นสุดในการดื่มชา “งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องใจดีกับเธอต่อไปแล้วสินะ เพราะมันน่าเบื่อเอามากๆ เวลาเห็นเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลา แต่จะสะใจมากๆ ถ้าเธอร้องขอความเมตตาจากฉันที่ไม่มีวันมีให้เธอ” อาคินบอกพร้อมกับโน้มตัวข้ามโต๊ะชาเล็กๆ มาบีบลำคอเล็กของมินวาเอาไว้จนเธอใบหน้าหวานเหยเก มือเรียวพยายามแกะมือหนาออกเมื่อเริ่มหายใจติดขัด ก่อนที่อีกฝ่ายจะค่อยๆ ผ่อนแรงออกจนคืนอิสระให้เธอในที่สุด “บทลงโทษของคนที่เสียมารยาทกับฉัน” การคุกคามที่รุนแรงขึ้นทั้งที่เธอพยายามจะเจรจาต่อรองกับอีกฝ่ายทำให้มินวายิ่งรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมากกว่าเดิมมือเรียวลูบลำคอที่ยังทิ้งความรู้สึกทรมานจากการขาดอากาศหายใจเอาไว้ ...ยิ่งเข้าใกล้ ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น ผู้ชายตรงหน้าไม่มีคำว่าเมตตาให้เธอเลยสักนิดเขาถึงได้กล้าพูดออกมาได้อย่างเต็มปากว่ารอวันที่เธอจะร้องขอความเมตตาจากเขา เพราะเขาไม่เคยคิด และไม่มีวันที่จะมอบสิ่งนั้นให้กับเธอ เขามองเธอเป็นเพียงตัวตลกที่น่าสมเพชคนหนึ่งก็เท่านั้นถึงได้ไม่รับข้อเสนอของเธอที่จะยอมเล่มเกมตามความต้องการของเขา เพราะเขาอยากเห็นเธอเป็นเหยื่อของเขาตลอดไป “จะฆ่ากันให้ตายเลยเหรอ ทั้งที่แรกเริ่มฉันไม่เคยทำผิดต่อคุณด้วยซ้ำ” “อย่าคิดที่จะตายเพราะถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ตายไม่ได้ ฉันพึ่งจะเริ่มสนุกกับเธอเองจะรีบตายไปไหนล่ะ...มินวา” น้ำเสียงที่เขาใช้เรียกชื่อเธอนั้นช่างเป็นน้ำเสียงที่ทำให้เจ้าของชื่ออย่างมินวาเองรู้สึกเหมือนเป็นเสียงจากนรกที่หมายหัวต้องการตัวเธอยังไงยังงั้น ----------------------------------------- หยอกเบาๆ แน่อ้าย ช้ำเบิ่ดแล้ว ถ้าชอบอาคินคนบาปกดหัวใจให้น้องหน่อยน้า
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม