พิรันดากระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กๆ เมื่อได้เห็นทะเลตรงหน้า ดลรวีส่ายหน้าไปมาด้วยความเอ็นดูมากกว่าจะรำคาญ
“น้องดาขอไปเดินเล่นแถวนี้ได้ไหมคะ”
พิรันดาเอ่ยขออ้อนๆ ทำตาปริบๆ
“ไปสิ อย่าเถลไถลนะ ไม่งั้นเดี๋ยวโดน”
พิรันดาย่นจมูกแล้ววิ่งไปหอมแก้มชายหนุ่มเป็นการแสดงความขอบคุณเช่นเคย แต่เพราะขาเจ้ากรรมดันสะดุด ดลรวีอ้าแขนรับร่างน้อยของน้องสาวเพื่อนรักเหมือนรู้ชะตากรรมที่กำลังจะเกิด
“ว้าย!!!!” พิรันดาร้องเสียงหลงล้มทับชายหนุ่มเต็มแรง
“โอ๊ย” ดลรวีร้องตามเพราะหลังกระแทกกับพื้นเต็มๆ
“คือว่าน้องดา...” พิรันดารีบตะกายร่างอีกครั้ง เธอซุ่มซ่ามอีกแล้ว ให้ตายเถอะ! ใบหน้าเหยๆ นั้นทำให้ชายหนุ่มอดที่จะเอ็นดูเสียไม่ได้
เขาไม่นึกเคืองโกรธที่หญิงสาวจะกระโจนใส่ เธอจะกระโจนใส่วันละกี่รอบก็ได้ เธอทั้งหอมกรุ่น เนื้อนิ่มที่แนบมาทำให้หัวใจหนุ่มกระชุ่มกระช่วยเสียเหลือเกิน
“อนุญาตให้ล้มทับได้ทั้งวันทั้งคืน”
“บ้า
