ดลรวีทรุดนั่งลงข้างเตียงมองร่างน้อยที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มไม่วางด้วยความเป็นห่วง
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวป้อนให้”
เขาพาชามข้าวต้มหนีเมื่อหญิงสาวจะเอื้อมมารับ ดลรวีตักข้าวต้มก่อนเป่าให้ หญิงสาวมองอย่างซาบซึ้งใจในการดูแลเอาใจใส่ของชายหนุ่มในดวงใจ
“อ้าปากสิ” เขายื่นช้อนไปที่ปากของสาวน้อยที่เอาแต่มองเขาไม่วาง
พิรันดาหลุดจากภวังค์รีบอ้าปากรับข้าวต้มแสนอร่อยฝีมือของเขาทานอย่างไม่อิดออด
ดลรวียิ้มอบอุ่นที่เห็นหญิงสาวเจริญอาหารทานข้าวต้มจนหมดถ้วย
“ทานยาได้แล้ว” เขายื่นยาแก้ไข้กับยาแก้หวัดให้หญิงสาว พิรันดารับไปทานอย่างไม่เกี่ยงงอน
“แล้วทีนี้ก็นอน เดี๋ยวคงหลับยาว” เขากดร่างน้อยนอนบนเตียงกว้าง ห่มผ้าให้ถึงต้นคอ หญิงสาวมองชายหนุ่มตาปริบๆ เมื่อเขายังนั่งอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้ไปไหน
เธออยากนอนมองเขาแบบนี้นานๆ แต่เพราะฤทธิ์ยาที่ทานเข้าไป เพียงไม่นานเธอก็หลับลง
ดลรวีกดริมฝีปากหนาบนพวงแก้มนวลของน้องสาวเพื่อ
