“จะยุ่ง” ดลรวียังมีแก่ใจตอบ แม้ใบหน้ายังซุกไซ้อยู่ไม่ห่าง ตอนนี้อารมณ์หงุดหงิดเขาหายเป็นปลิดทิ้ง แต่แกล้งทำท่าทีเป็นขึงขังเอาไว้ เพื่อรวบรัดร่างน้อยให้จงได้
“ไม่ต้อง... ไปยุ่งกับคนอื่นสิ อย่ามายุ่งกับน้องดา”
อาการกระฟัดกระเฟียดยังไม่หาย กับท่าทีแสนงอนทำให้ดลรวีกัดฟันกรอดๆ ด้วยความหมั่นไส้ ถ้าเป็นเด็กจะจับมาหวดก้นเสียให้เข็ด
“อย่าดื้อสิครับ” เสียงนุ่มกระซิบเบาๆ พยายามสบดวงตาสวยเพื่อบ่งบอกความจริงใจ พิรันดายังดิ้นรนไม่ยินยอม แสร้งเป็นโกรธเคือง
... ก็เธออยากให้เขาง้อนี่นา
“ถ้าอยากให้หายโกรธพี่ดลก็ลุกไปก่อนสิคะ”
สีหน้าเอาจริงเอาจังและน้ำเสียงของคนใต้ร่างทำให้ดลรวีจำต้องผละออกอย่างเลี่ยงไม่ได้
พิรันดารีบลุกจัดแจงเสื้อผ้าด้วยมืออันสั่นเทา มองชายหนุ่มอย่างหวาดๆ
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องก่อนแล้วกัน เปียกแบบนี้เดี๋ยวไม่สบาย” เขาบอกด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นเธอเลิกอาละวาด
“ไม่เป็นไรค่
