เขาจะรู้ไหมว่าอยู่ดีๆ ทำไมเธอถึงได้หนีเขามาแบบนี้
“ได้... ไม่คุยแต่ทำแบบนี้ก็ได้”
ดลรวีลุกมาถึงตัวหญิงสาวก่อนกระชากไปบดจูบแรงๆ เพื่อลงโทษคนเอาแต่ใจที่นั่งกอดอกคอเชิด
“อือ...” พิรันดาดิ้นเร่าๆ ด้วยความตกใจแบบไม่ทันตั้งตัว รู้สึกตัวอีกทีตัวเองเสียเปรียบโดนเขาปล้ำจูบสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากร้อนชื้นเสียแล้ว
“ดื้อนัก วันนี้พี่จะปราบพยศเราเอง”
“คนเผด็จการ น้องดาไม่อยากฟัง ปล่อยน้องดาเดี๋ยวนี้นะ”
“ต้องฟัง ทำไมไม่มีเหตุผลแบบนี้”
เขาพยายามกอดร่างอรชรที่ดิ้นหนีเขาท่าเดียว
“ไม่มีเหตุผลก็ไม่ต้องมาพูด ใช่สิ... น้องดาจะไปเหมือนกับคุณพราวดาวได้ยังไง”
“เกี่ยวอะไรกับพราวดาว”
ดลรวีถามด้วยความงุนงงก่อนจะรำลึกถึงเหตุการณ์วันก่อน แล้วก็คิดออกว่าทำไมเธอถึงหนีเขามา
“ไม่เกี่ยวกับน้องดาหรอก แต่เกี่ยวกับพี่ดลต่างหาก”
หญิงสาวพยายามสะบัดหน้าหนี
“ฟังพี่อธิบายก่อนสิครับ”
“ไม่ฟัง ไม่ต้องมาหลอกลวงอะไรน้
